Vijf woorden die de meesten van ons wel eens gelezen hebben, daar mag ik wel vanuit gaan… toch?

De meeste Nederlanders zijn ondertussen wel eens naar een land op vakantie geweest waar je bij de ingang van horecagelegenheden een bord vindt met die tekst, of waar een kleine desk staat (zoals op de foto) of waar simpelweg een medewerker je staat op te wachten.

‘Voor corona’ kenden we deze gewoonte niet echt in Nederland. Je stormde als hotel- of restaurantgast gewoon het terras op / de locatie in, keek rond naar een tafeltje dat vrij was en naar je wens, en plofte daar neer. Oké, het bordje met ‘gereserveerd’ kon ons nog wel eens tegenhouden, maar genoeg mensen zette zo een bordje rustig op een andere tafel.

Tijdens de maanden na de lockdown begon het in Nederland ook gewoonte te worden dat je je even moest melden bij de ingang. Persoonlijk vind ik dat wel zo rustig. Binnen twee tellen weet je of en waar er plaats is. Geen rondkijken en zoeken. Gewoon makkelijk.

Eigenlijk heb ik geen idee hoe medewerkers in de horeca dit placeren ervaren. Ik kan mij voorstellen dat het meer uren kost, maar ook rust geeft.

Maar nu de maatregelen opgeheven zijn(?), lijkt het wel alsof veel mensen lak hebben aan wat de horeca vraagt van zijn gasten. Want daaraan heb je je te houden. Je bent tenslotte een gast! En dat je een betalende gast bent verandert niets aan die onderlinge verhouding. Je kunt wensen hebben als gast, maar de gastheer of gastvrouw bepaalt of ze daaraan gehoor willen geven. Zij zijn tenslotte de baas van de locatie, hoezeer ze er ook op gericht zijn het jou naar de zin te maken.

Nu al twee ochtenden achter elkaar valt het mij op dat de hotelgasten bij het ontbijt er lak aan hebben dat er een desk staat bij de ingang van het restaurant. Men weigert even te wachten zodat de medewerker het kamernummer kan noteren. Iets wat overigens bij het overgrote deel van de hotels in Nederland al jaren gebruikelijk is.

Zonder blikken of blozen lopen gasten, bijna in gestrekte draf, de desk voorbij naar een vrije tafel. En dat met een blik in hun ogen… ‘k zal’t maar niet beschrijven.

Maar niet alleen bij het hotelrestaurant, ook de terrassen in de stad. Zelfs waar zo een bordje met die 5 woorden staat. Men weigert in veel gevallen even te wachten op de medewerker.

En ik blijf mij maar de vraag stellen: wat is er zo moeilijk aan even wachten, je aan de gevraagde regels te houden? Wordt het niet (meer) gezien als een vorm van respect voor de ander?

We zijn een samenleving. Letterlijk. Een samen-leving. We moeten (nee, kunnen) het alleen samen doen. Een beetje rekening houden met elkaar, luisteren naar de ander, vragen naar redenen en achtergronden. Maar vooral: respect.

Luisteren naar wat de ander vraagt.
Respect hebben voor de mening van de ander.
Bereid zijn te blijven luisteren en het gesprek aan te gaan.
Daarna kun je nog altijd je eigen keuzes maken. Met respect voor de ander zijn/haar vraag of mening.

Hoe kunnen, nee zullen, we dat samen(!) gaan bevorderen?
Want we leven ten slotte toch echt samen in dit landje…

Dit bericht verscheen eerder op FaceBook:

https://www.facebook.com/SanderVrugtvanKeulen/posts/4356131204453411