Een beetje mijn vader plagen… Met een Nederlandse tompouce op z’n Amerikaans… 😳

Zelf vond ik die tompouce donut nou echt het meest prachtig het samengaan van de Nederlandse en Amerikaanse cultuur symboliseren. Een hybride vorm van eten to the max. Toch? 

Opgegroeid in het Amsterdam van na de oorlog is mijn vader in de jaren 70 van de vorige eeuw geëmigreerd naar Amerika. Ondertussen woont en werkt(e) hij daar nu een groter deel van zijn leven dan ooit in Nederland. 

Voor hem is Nederland nog steeds dat land uit de jaren 70, het land zoals hij dat heeft achtergelaten. Hoewel hij een gigantische bibliotheek heeft met alle Nederlandse schrijvers, nog elke maand Nederlandse boeken bestelt en de Nederlandse kranten leest… is ‘zijn Nederland’ dat van 45 jaar geleden… 

En ondertussen is hij veel meer Amerikaan geworden dan hij zelf wil toegeven. Hij bekijkt dan wel alles nog steeds vanuit zijn Hollandse nuchterheid en is nostalgisch over Hollandse kaas en bitterballen… hij is echt een Amerikaan (al zal hij het bij het lezen van deze tekst meteen ontkennen!… 😉).

Zoals ik dan ook een echte Nederlander ben, maar dan wel met zeer duidelijke invloeden uit de USA. Niet alleen omdat ik er gewoond heb, maar ook omdat ik er vaak kwam/kom en nog altijd intensief contact heb met mensen die daar wonen. Daarmee is Amerika, in al die jaren, ook een onlosmakelijk deel van mij geworden.

We zien elkaar tegenwoordig zo eens per jaar in levende lijve rond Kerstmis; de rest van het jaar Skypen we. Elke zondagavond een uurtje bijpraten over wat er met/bij ons gebeurt en in de “toestand van de wereld”. En dat laatste gaat dan vaak voornamelijk over de ‘Trumpian times’ in Amerika van nu en de laatste jaren.

We sturen elkaar vaak mails. Met grappige teksten of plaatjes over onderwerpen die ons boeien. Interviews of artikelen waarvan we weten dat de ander die interessant zal vinden. Maar ook de artikelen die ik schrijf en de foto’s die ik online zet vinden hun weg naar zijn computer.

Zo stuurde ik hem laatst het interview met Maarten ’t Hart in VN. En artikelen over het 100e geboortejaar van W.F. Hermans. En… een foto van de tompouce donut van de Hema… 🤣

Mijn vader is nog steeds dol op de HEMA. Snapt niet dat ze in Amerika geen filialen gaan openen; want iedereen wil toch bij de HEMA kopen? En die heerlijke HEMA-rookworst… oh dear… daar kan hij nog steeds lyrisch over worden. Zo’n warme halve worst uit een papieren zakje op straat oppeuzelen… ja, ja… Dát is zijn Nederland!

De foto en link van de tompouce donut stuurde ik met een korte tekst (zoals wij dat altijd doen):
“Ze hebben bij de HEMA nu ook donuts in de vorm van tompoucen! 😳”

Zijn reactie per omgaande mail:

“De wereld komt tot een end, schandelijk.
Nu nog kroketten hamburgers et voila.”

“Oh joh! De kroket hamburger bestaat al meer dan 30 jaar: de McKroket van McDonalds… Alleen verkrijgbaar in Nederland. :-)”

“ik geef op!”

Och.
Hij is dan wel 82, maar scherp is hij toch nog zeker…
Hè pa?
😉

Dit bericht verscheen eerder op Facebook:

https://www.facebook.com/SanderVrugtvanKeulen/posts/4286547834745082