Vandaag 10 jaar geleden hebben we jouw boom geplant; we zijn weer komen kijken. Ik mis je, maar het is goed zo: ik laat je los en blijf verbonden.
ineens was je weg
Even voor je zeventigste verjaardag kreeg je heel veel pijn. We wisten niet wat er aan de hand was; behalve wat bloedarmoede, maar ach… dat was altijd al zo. Heel snel bleek je ernstig ziek en was er weinig meer wat de doktoren voor je konden doen. Een operatie voor wat extra maanden hebben ze halverwege gestopt, het had geen nut. Je kreeg er nog een extra complicatie bij en ineens… was je weg…
Je huis had je achtergelaten om na de operatie nog een paar maanden te vertoeven. Het was alsof je even boodschappen was gaan doen en zo dadelijk weer terug zou komen.
En toch was het goed. We zijn blij dat jou bespaard is gebleven wat je zo vreesde, dat je niet meer zelf kon beslissen over wat je wel of niet zou willen.
een geleefd leven opruimen
Met vereende krachten hebben we je hele huis opgeruimd; waar jij niet aan toegekomen was, hebben wij voor je gedaan. Alles is door mijn handen gegaan… Je trouwjurk en gedroogde bruidsboeket, ook al was je meer dan 20 jaar gescheiden. Al mijn kindertekeningen… de meubelen van je moeder… de schilderijen van je vader… Je had je hele leven bewaard en ik heb het voor je mogen opruimen. Het was niet makkelijk, maar het was mij een eer dat ik dat voor je heb mogen doen.
Na een paar maanden was je huis leeg. Iemand anders is gaan genieten van de vloerbedekking die je met je spaarcenten had gekocht en de gordijnen die we samen hebben gemaakt. De spullen waarvan ik twijfelde of ik ze zelf nog zou willen gebruiken heb ik opgeslagen; beter dat, dan later spijt hebben dat het weg is.
jouw rode beuk, de Boom van Ria
Exact een jaar na je overlijden hebben we je as verstrooid in het plantgat van jouw boom. De Boom van Ria. Hij staat hemelsbreed nog geen kilometer van het huis waar je geboren bent aan de rand van de stad, de Randerbroekerweg in Amersfoort. In een weiland naast de Barneveldse Beek. Je hebt de plek vast kunnen zien vanuit het zolderraam van je slaapkamer. We hebben je weer teruggebracht.
Jouw rode beuk staat midden in het landschap en heeft alle ruimte om groot te groeien. ‘k Weet zeker dat je er van zou genieten.
rust & schuld
Je huis was opgeruimd en je boom geplant; de rust in mij keerde terug, maar schuld kwam er voor in de plaats. Je was niet meer ‘mijn moeder’, ik zag een mens dat opgroeide van kind naar volwassen vrouw en een leven leidde dat ze graag anders had gezien, ontevreden over hoe alles was gelopen. Een mens met onvervulde dromen over hoe het mooier, makkelijker en beter had kunnen zijn. En ik voelde mij verantwoordelijk en schuldig over wat jou niet gelukt was. Raar eigenlijk, want wat had ik daar nou aan kunnen doen? Maar zo voelde ik het wel, alsof ik er iets aan had moeten doen.
beter doen
Je was zo ontzettend trots op mij toen ik mijn eigen bedrijf ben gestart. Ik kan nog steeds voelen hoe blij je was dat ik fijn werk had, gelukkig trouwde en een mooi huis kocht. Maar zonder dat ik het in de gaten had, ging ik na jouw vertrek steeds harder ‘werken voor de zaak’. Alsmaar meer uren; de effectiviteit en de discipline namen toe. Maar vergis je niet; ik vond het nog steeds heel erg leuk!
Het was alsof ik het beter wilde doen. Wat jou niet gelukt was, zou mij gaan lukken. Hard werken zou er voor zorgen dat ik jouw leven én het mijne beter zou leven.
Na een paar jaar kwam ik erachter. Kreeg ik door wat ik aan het doen was. Het inzicht dat ik mijzelf een onmogelijke taak had opgelegd die niet aan mij is. Jij had jouw leven en ik heb het mijne. Veel uren maken is leuk en geeft voldoening, maar dan wel helemaal voor mijzelf.
Maar er is een verschil tussen ‘weten’ en daadwerkelijk ‘veranderen’. Het was een lange weg, maar nu weet ik wat mijn leven is en wat jouw leven was. Ik ben verantwoordelijk voor wat ik doe en jij bent verantwoordelijk voor wat jij gedaan hebt. Verweven, maar wel apart.
mijn leven
Uitgeleerd ben ik nooit; er is altijd iets nieuws om de bocht in de weg. Telkens weer zie ik wat beter kan of wat meer blijvend effect kan hebben. Maar ik weet wat mijn weg is. En dat het mijn leven is dat ik mag leiden.
‘k Weet zeker dat je blij bent met wat ik bereikt heb. Dank je wel mam, voor alles wat je mij hebt gegeven. Zonder jou was ik niet wie ik nu ben.
Ik hoop dat je boom mooi groot mag groeien en bewonderd zal worden voor de boom die het is.
Reacties