De relatie die zonen hebben met hun vader is heel andere dan die met hun moeder. De wijze waarop veel vaders zijn opgevoed maakt een relatie met hun zonen niet makkelijker. En dan kun je het elkaar zelfs nog moeilijker maken.

Mijn vader woont al meer dan 40 jaar in Amerika; net zo lang woon ik in Nederland. Samen hebben mijn ouders geprobeerd met een emigratie hun huwelijk te redden. Toen dat niet lukte ben ik samen met mijn moeder naar Nederland terug gekomen en is mijn vader in Amerika gebleven.

Als klein kind was ik écht een vaders-kindje. Ik herinner mij nog de zondagochtenden samen op de fiets, ik voorop in het zitje aan het stuur, naar het Amsterdamse Bos. Mijn vader liet mij de konijntjes zien die door het veld huppelden of hoe je van een vliertak een fluit kon maken. Veel herinneringen uit mijn jeugd heb ik niet, maar dát weet ik nog.

De scheiding maakte daar een einde aan; ik vond mijn vader niet aardig meer. De afstand van een oceaan maakte het niet makkelijker; de contactmomenten werden korter en intensiever; elk jaar vakantie in Amerika was even heel normaal. Mijn vader bouwde daar zijn leven op, ging weer trouwen en gaf zijn Nederlanderschap op. We begrepen elkaar steeds minder goed. De fysieke afstand werd ook een emotionele afstand. Voor mij als kind was het steeds moeilijker om te accepteren. Ik werd er verdrietig van, maar vooral ook boos. Het werd voor mij steeds moeilijker te begrijpen en mee om te gaan. Ik wilde mijn vader niet meer zien of spreken.

Ruim 21 jaar hebben we elkaar niet meer gezien, niet meer gesproken. We wisten niets van elkaar. Mijn vader maakte carrière, ik maakte mijn school niet af. Mijn vader verbouwde zijn huis, ik kocht mijn eerste huis. Mijn vader trouwde voor de derde keer, ik trouwde voor de eerste keer. Mijn vader ging met pensioen, ik startte mijn eigen bedrijf. Zo leidden wij onze levens, onbewust voor elkaar. Beiden een leven opbouwend zonder elkaar.

Achteraf was dat voor mijn vader het meest moeilijke; hij zag en sprak zijn enige kind niet meer. Voor mij was er een constant gemis, want ondanks alles blijft het toch je vader. Je enige vader.

Vijf jaar geleden vond ik dat het genoeg was. Ik heb weer contact gezocht. In het begin niet makkelijk, zelfs wat argwanend. Logisch; we waren onbekenden geworden, zonder geschiedenis, zonder kennis van elkaars leven of achtergronden. We wisten van elkaar niet eens hoe we in het leven staan of wat we belangrijk vinden.

Van mails ging het over naar Skype-contact. Beleefdheidsfrasen en vragen stellen, dat was wat we deden. Elkaar opnieuw leren kennen. Wie ben jij, wat doe je en (vooral ook) waarom? Al snel ‘zagen’ we elkaar elke week. Langzaam leerden we elkaar beter kennen. Maar vooral ook… herkennen! Want wat lijken we op elkaar… veel meer dan we ooit hadden kunnen vermoeden.

Dus dan maar de volgende stap gezet; elkaar weer écht zien. Op het vliegtuig stappen en op reis gaan naar Amerika; wat was dat eng en spannend tegelijk…. Maar dat eerste bezoek was in alle opzichten de moeite waard. We, mijn echtgenoot en ik, hebben daarna nog twee keer de trip over de oceaan gemaakt. Elk bezoek weer hebben we elkaar veel te vertellen. We leren van elkaar en over elkaar.

En tussen die bezoeken door hebben we de laatste 4 jaar bijna elke zondagavond een Skype-gesprek. Meer dan een uur vertellen we elkaar over de afgelopen week, wat ons bezig houd, waar we ons druk over maken of wat we fijn vinden. Elkaar verteld hoe ons leven is. Elkaar geholpen om zaken beter te begrijpen en te plaatsen. Steeds beter leren we elkaar kennen en maken we deel uit van elkaars leven. Ondanks de afstand komen we elke keer wat dichter bij elkaar te staan. En dat is mooi. Heel mooi.

Na zoveel jaar fysiek en emotioneel gescheiden zijn hebben we allebei, op onze eigen manier, nu veel geinvesteerd in onze relatie. Wie hielden al van elkaar, dat is eigenlijk nooit over gegaan. Maar nu, nu zijn we nog veel meer samen één. We houden echt van elkaar. We hebben een prachtige vader-zoon relatie. Een relatie zoals ik die mijn hele leven al gewenst heb. We hebben het eindelijk samen voor elkaar.

Ik hou van je pappa. Dank je wel dat je er bent.

Waarom ik dit schrijf: omdat ik vandaag, op vaderdag, dit krantenartikel las… en het raakte mij.
Het Parool – “Doe eens een kus cadeau op vaderdag”

Ondertussen op Facebook: