Niet boos, gewoon een observatie. Over privacy, informatie delen en betrokkenheid. En dat er toch iets moet veranderen.

Een rode ‘privacy-streep’ op de grond voor de balie, maar de twee assistenten zitten dicht naast elkaar. Dus als ik aan de beurt ben om mij te melden, ben ik deelgenoot van alles wat het echtpaar naast mij zegt tegen de andere assistente. Ik probeer niet te luisteren.

Het spreekuur van de dokter blijkt uit te lopen; een half uur ná de geplande afspraak bedenk ik mij dat ik eigenlijk naar de WC moet. Wat te doen? Als ik opsta, dan zul je net zien dat de dokter mij komt roepen. Melden bij de assistente dat ik even wegga? Maar er staat voortdurend een rij van drie mensen… Ik wacht nog maar even.
Waarom heeft de assistente niet meteen gemeld dat de dokter wat uitloopt?

Onderwijl is de gehele wachtkamer van inhoud gewisseld; ik ben de enige die alle mensen heeft zien komen…

Drie kwartier na mijn geplande afspraak is het voor de balie van de assistenten leeg. Ik besluit toch even te vragen of de dokter daadwerkelijk zoveel uitloopt of dat er wellicht iets mis gegaan is met mijn aanwezigheidsmelding in het systeem (en de dokter niet weet dat ik er ben; dat is mij al eens gebeurd bij een andere dokter).

Terwijl de assistenten beiden in het systeem kijken, en wat tegen elkaar zeggen over dat hij uitloopt, hoor ik iemand mijn naam roepen… Ja! De dokter roept mij, ik ben ‘aan de beurt’! ☺

De dokter nodigt mij uit in de spreekkamer. Zonder van zijn beeldscherm op te kijken (en zonder verontschuldigingen dat hij zo uitloopt) vraagt hij: “U bent doorverwezen door de huisarts?”. Ik begin mij nu toch een beetje te ergeren… maar haal diep adem.

“Nee, er was een CT-scan voor een ander onderzoek en toen was er ‘iets’(!) te zien in mijn nier. Daarom is er een tweede CT-scan gemaakt en zit ik nu hier voor de uitslag.” “Wie heeft u doorverwezen dan?” “Ik zou het niet weten, ik lag op dat moment in het ziekenhuis.”

Zou het wat uitmaken wie mij doorverwezen heeft voor de uitslag van dit onderzoek?

Klaarblijkelijk is het niet de gewoonte van deze dokter om het dossier door te nemen voordat hij de patiënt binnenvraagt. Het is na die eerste vraag dan ook stil in de dokterskamer. De dokter kijkt naar zijn beeldscherm. De dokter typt. En kijkt naar zijn beeldscherm. De dokter stelt een korte vraag. En kijkt weer naar zijn beeldscherm.

“Hmm… tja. De radioloog kan eigenlijk niet veel zeggen. Hij heeft niet de juiste CT-scan genomen.” Ik ben verbaasd. Heel verbaasd…

“Dus we zijn nog geen stap verder?”
“De Radioloog stelt voor om een nieuwe CT-scan te maken voor meer zekerheid.”
“Heeft u klachten?”
“Nee, helemaal niets. Behalve vermoeidheid.”
“Heeft u moeite met plassen?”
“Nee.”
“Heeft u bloed bij het plassen?”
“Nee.”
“Heeft u pijn?”
“Nee.”
En zo gaat het nog even door; ik antwoord overal met “Nee” op… En ik vraag mij ondertussen af of er daadwerkelijk patiënten zijn die na die eerste vraag (geen klachten) op een van de andere vragen tóch “Ja” gaan zeggen…

“Maar,” zo gaat de dokter verder “het is toch maar iets heel kleins, dus zelfs als het al kwaadaardig zou kunnen zijn, dan zouden we er nu toch niets aan doen. En nu zo kort achter elkaar een derde CT-scan vind ik eigenlijk een beetje onzin. Ik stel voor om over vier maanden een MRI-scan te laten maken, dat scheelt weer in de hoeveelheid straling.”

Mijn verbazing is groot. We zijn dus geen millimeter wijzer geworden. Maar dit alles heeft dus wel veel tijd (van mij, de dokter, de radioloog en wie weet nog meer) en veel geld (CT-scan, ziekenhuis, tijd van de dokter, tijd van mij) gekost. En dan hoor ik de dokter ook nog zeggen dat het eigenlijk verstandiger was om over enkele maanden een onderzoek te doen in plaats van twee weken geleden.

Ik ben zeer verbaasd. En zeg dat ook.
“Dus die tweede scan had eigenlijk überhaupt beter over een paar maanden kunnen plaatsvinden?”

De dokter kijkt op vanachter zijn beeldscherm en begint nog een keer uit te leggen wat de radioloog bij de tweede CT-scan had moeten doen. Ik vraag mij af; heeft hij niet geluisterd naar mijn vraag of wil hij mijn vraag niet horen? Ik denk bij mijzelf ‘laat maar’ en zucht inwendig. De dokter kijkt alweer naar zijn beeldscherm.

Met een ietwat getergd gezicht meldt de dokter ineens: “De computer loopt vast.” Ik maak een luchtige opmerking over computers die handig zijn als ze goed werken. Maar zelfs nu blijft hij naar zijn beeldscherm staren. Ik vraag mij af wat hij eigenlijk ziet, want ik kan niet op zijn beeldscherm kijken. Ik zie niet wat hij typt en zie ook geen uitslagen of foto’s. Zou de dokter niet willen delen wat hij ziet en schrijft?

Na een tijdje weer zwijgend samen aan tafel gezeten te hebben (de dokter kijkt naar het beeldscherm en typt, ik kijk naar de dokter) staat hij op en herhaalt nog een keer dat er dan over vier maanden nog een scan gemaakt gaat worden. Ik krijg een hand en verlaat de kamer. De dokter blijft zitten. Ik neem maar niet de moeite om te vragen of ik de deur open zal laten, ik doe de deur gewoon niet dicht.

Terwijl ik naar de assistenten loop voor een nieuwe afspraak vraag ik mij af… Zou dit niet beter opgepakt kunnen worden? Twee weken geleden is de radioloog, direct na het maken van de tweede CT-scan erachter gekomen dat hij én de verkeerde scan heeft genomen én niets kan zien. Daarna maakt hij alleen een rapportje waar (inhoudelijk) niemand iets aan heeft. Vervolgens heb ik een redelijk nutteloos gesprek met een dokter. Dat moet toch veel efficiënter kunnen??

Er zijn rondom dit verhaal nog meer kleine dingetjes gebeurd, maar het gaat te ver om dat ook te vermelden. Het ergste is eigenlijk dat dit helemaal niet zo’n bijzonder verhaal is; wat ik vandaag heb meegemaakt komt veel vaker voor. En dat vind ik erg. Heel erg.

Privacy en informatie delen. Volgens mij de twee meest belangrijke zaken tussen patiënt en arts. Tijdens mijn ziekenhuisopname, en nu weer, krijg ik het gevoel dat er nog veel aan te doen is….

Maar… nu maak ík mij helemaal geen zorgen, ben ik hier helemaal niet zenuwachtig over; er is volgens mij niets aan de hand. Maar wat als ik nu een patiënt was geweest die zich vreselijk ongerust had gemaakt over dat ‘iets’? Wat dan?

Deze tekst is eerder verschenen als post op Facebook. Die post en comments kun je hier volgen: