Het klinkt misschien gek voor een coach. Maar het is echt waar: ik kan niet stoppen met coachen! Of zou er toch een aan- en uitknop op mijn coachmodus zitten?

professioneel coach

Als ik terugdenk, heb ik heel mijn leven mensen gecoacht. Van goede gesprekken ben ik altijd een liefhebber geweest. Gesprekken waarbij ik veel luister en af en toe een vraag stel. Na afloop bedanken mijn gesprekspartners me uitvoerig. Zelf heb ik het gevoel dat ik niets bijzonders heb gedaan. Pas de afgelopen 10 jaar ben ik in te huren als professioneel coach. In het begin vond ik dat erg vreemd. Waarom betalen mensen mij voor iets wat me zo gemakkelijk afgaat. Pas later kwam ik er achter dat veel mensen coachen helemaal niet zo eenvoudig vinden om te doen.

toeschouwer, geen deelnemer

Wat is coachen? Voor mij betekent coachen allereerst dat ik geen enkel oordeel vel over wat mijn gesprekspartners me vertellen. Op de tweede plaats heb ik als coach 100% aandacht voor wat hen typeert en bezighoudt.

Zo verplaats ik me geheel in hun belevingswereld. Daarbij hanteer ik één belangrijke randvoorwaarde: als coach blijf ik toeschouwer en word ik nooit deelnemer. Vanuit dit oogpunt beschouw ik zaken die mijn gesprekspartners als vanzelfsprekend ervaren. Over die vanzelfsprekendheden stel ik vragen.

gesneden koek

Voor mij smaakt zo’n coachingsgesprek als gesneden koek. Dit type gesprekken voer ik al heel mijn leven. Ik hoef er niet over na te denken. Nu ik specifiek aanvragen voor coachgesprekken krijg, lukt het me niet meer te stoppen. Daarvoor ben ik te veel getraind en geconditioneerd.

Eerst moest ik mijn ‘coachingsknop’ op tijd inschakelen. Tegenwoordig moet ik niet vergeten om mijn ‘coachingsknop’ uit te schakelen. Coachen zit gewoonweg in elke vezel van mijn lichaam: in elke handeling die ik uitvoer en in elke zin die ik uitspreek.

eigen grenzen

Ervaar ik deze conditionering als onaangenaam? Nee. Integendeel. Natuurlijk zet jij als lezer vraagtekens hierbij. Ik hoor je bijvoorbeeld vragen: ben je niet jezelf aan het verliezen? En waar is Sander dan als hij 100% aandacht heeft voor de ander en alleen maar luistert? Ik snap deze vragen.

Natuurlijk geef ik tijdens het coachen, begeleiden en ondersteunen mijn eigen grenzen aan. Niemand mag die grenzen overtreden. Als een sessie of gesprek me persoonlijk raakt, ben ik niet meer aan het coachen. Betrokkenheid is essentieel, maar ik mag niet uit balans raken door wat de ander mij vertelt. Gebeurt dat toch? Dan stop ik direct en stap ik eruit.

Soms hebben mijn gesprekspartners en ik geen enkel voordeel van mijn coachmodus.

In dergelijke situaties raak ik gelukkig maar zelden verzeild. Het heeft bijvoorbeeld geen zin om te coachen als ik de rol van opdrachtgever vertolk of met een zakelijke relatie/leverancier praat. Het is tijdens zo’n gesprek alleen maar verwarrend. Op dat moment ben ik een zelfstandig ondernemer. En toch moet ik goed opletten dat ik niet in die valkuil van beroepsdeformatie stap.

uitknop

Ik ben gelukkig als anderen om me heen gelukkig zijn. Of in ieder geval minder ongelukkig. Als ik ze daarbij geholpen heb, is dat prachtig. Maar dat hoeft niet.

Blijft nog over: de vraag waarmee ik dit blog begon. Het is volmondig ‘JA’. Gelukkig ben ik heel goed in staat om mijn coachmodus uit te zetten. Bijvoorbeeld als ik thuis naast mijn echtgenoot op de bank zit. Dan gaat de knop uit.