Ben ik nu eindelijk een volwassen kind? Ik heb de band met mijn vader hersteld. En nu ben ik moe.

Na 21 jaar heb ik mijn vader de afgelopen dagen weer gezien, gevoeld en gehoord. In de afgelopen 40 jaar waren de ontmoetingen telbaar. Lange tijd hebben we ons eigen, separate leven geleid. Nu zijn we weer samen.

De afgelopen dagen waren bijzonder. Het was anders, en het was hetzelfde. Het was mooi, en het was mooier. Het was goed, en het was beter. Het is nu zoals het zijn moet.

Op het terras van het hotel waar we verblijven komen de beelden van de afgelopen dagen voorbij. Voor mijn eigen gedachtenordening schrijf ik ze op en maak ik deze blogpost.

ondenkbaar en toch heel gewoon

Wat voor mij heel gewoon is, is voor veel mensen ondenkbaar. Toch heb ik na mijn vorige blog diverse (privé-)berichten via sociale media mogen ontvangen van mensen in dezelfde of soortgelijke situatie. Ze willen erover praten en uitwisselen; omdat het bijna niet is voor te stellen als je het niet zelf ervaren hebt. Mooi en bijzonder dat mijn verhaal op zo een manier mensen in beweging brengt.

geen geschiedenis

Hoe het is als je een familielid bijna 40 jaar bijna niet ziet of om je heen hebt? Het maakt niet uit of het een ouder, grootouder, kind of welk famlilielid dan ook is: je mist geschiedenis samen.

Je kunt niet terugvallen op ‘weet je nog toen je…’ of ‘maar dat heb je toch al eens gedaan / gezegd / ondernomen?’. Je hebt (bijna) niets samen meegemaakt. Het maakt je tot op zekere hoogte onbekenden. En toch ben je familie. Je herkend gewoonten, een blik, een wijze van denken of gewoon simpel de humor van de ander.

vertellen, vragen, ontdekken

Dus ga je vertellen. En je gaat vragen stellen. Zo ga je samen op ontdekkingstocht. Samen in gesprek over de meest uiteenlopende onderwerpen, alles dwars door elkaar heen. Op ontdekkingstocht in het leven van de ander en vertellend over je eigen leven. Lange gesprekken vol bewondering, verbazing en soms gewoonweg verbijstering.

geen compleet systeem

Elkaar niet kennen is één ding. Elkaar niet erkennen is iets totaal anders. Vanuit systeemdenken en systemisch werken heeft eenieder zijn of haar eigen rol in het systeem van familie en relaties.

Mijn ‘systeem’ was, door mijn eigen acties (zie mijn vorige blog), niet compleet. Mijn vader had van mij, in dat systeem, niet erkenning en de rol die hem toekomt. Het was tijd om te herstellen.

het systeem hersteld

De afgelopen dagen heb ik mijn vader verteld over mijn ontwikkelingen. Over mijn zoektocht in het leven en wat dat mij gebracht heeft. Waarom de dingen zo gelopen zijn zoals ze gelopen zijn. En dat ik de laatste jaren aan het ‘vastlopen’ ben omdat mijn systeem niet op orde is.

Zijn rol en mijn rol in het systeem zijn nu hersteld door de simpele woorden dat ik de zoon van mijn vader ben. Dat hij dus zijn rol heeft en ik de mijne. En dat ik nu mijn rol neem en hij dus vrij is om zijn rol in te nemen (zoals hij die wil).

Als ik het zo opschrijf lijkt het makkelijk. Maar dat is het niet… De laatste paar dagen hebben mij extreem moe gemaakt. Ik ‘voel’ dat er veel veranderd is zonder dat ik er ook maar iets van kan benoemen, anders dan zoals ik dat hierboven gedaan heb.

een nieuw begin

Het betekent dus ook zeker niet dat het nu klaar en over is. We beginnen pas. We beginnen beiden aan een nieuw hoofdstuk in ons leven. We zijn verbonden zoals we niet eerder verbonden waren. Sterker en beter. Nu gaan we samen op pad in de wereld die ‘leven’ heet. En ik heb er heel veel zin in. 🙂

Lees hieronder de reacties op Facebook op deze blogpost (klik onder de foto op comments of het kleine tekstballonnetje):