Bijna 40 jaar mijn vader niet meer dan 15 keer gezien of gesproken. Klinkt weinig. Of juist veel. Maar als je niet beter weet, dan is het heel gewoon… Totdat je elkaar weer ziet.
En dat hebben we gedaan. Ik heb mijn vader weer gezien, aangeraakt, gevoeld en gesproken. We zijn de halve wereld overgevlogen en nu heb ik heb ik hem weer écht gezien!
hoe het gekomen is…
Een ruzie was niet de aanleiding. Wel onbegrip. En juist heel veel van elkaar houden. Dat kan dus ook. Ik hield zó inmens veel van mijn vader dat ik niet begreep waarom mijn ouders gingen scheiden.
Dat ik het écht niet snapte waarom hij in Amerika bleef wonen terwijl mijn moeder en ik terug gekomen waren. Bij elk bericht of teken van leven van hem was ik dagenlang hevig overstuur. Als kind besloot ik dat die momenten erger waren dan hem missen en niet meer zien…
De laatste keer dat ik mijn vader in levende lijve sprak was toen mijn grootouders, zijn moeder en stiefvader, kort na elkaar overleden. Nu 21 jaar gelden.
eerste contact
Een paar jaar geleden vond ik dat het genoeg was. Mijn moeder is nu alweer 8 jaar dood en verder heb ik bijna of geen familie. Het was tijd. Het systeem moet door mij gerepareerd. Zo voelt het. Helen wat stuk is, een einde maken aan wat niet af is. Weer kind zijn van mijn vader.
Na wat stroef mailverkeer zijn we overgegaan op Skypen. Vroeger kostte telefoneren meer dan tien gulden per minuut! En nu zit je iedere aan de andere kant van een raam. Nu Skypen we bijna wekelijks. Ja dan ‘spreken’ en ‘zien’ we elkaar ook, maar dat is toch heel anders dan écht zien.
niet genoeg: dus familiebezoek!
Maar mailen, bellen of skypen is niet genoeg. Het systeem weer op orde brengen gaat niet op afstand. Daarom ben ik samen met mijn echtgenoot afgereisd naar mijn inmiddels bejaarde vader in Florida. En dat was gisteren dus…
de eerste ontmoeting
We hadden afgesproken dat mijn vader naar het hotel zou komen nadat we geland waren; om samen in het hotel wat te eten. Want ja, we moeten tenslotte toch ook allemaal eten, nietwaar?
Ik had de auto geparkeerd en liep terug naar de hotellobby… en daar stond iemand die ik herkende aan postuur… het was mijn vader!
Beiden met een grote glimlach liepen we op elkaar af en gaven, zonder verder wat te zeggen, elkaar een grote hug… het was goed.
samen & praten
We hebben een hele avond gepraat over van alles en nog wat. Het was mooi om zo met de twee belangrijkste mannen van mijn leven aan tafel te zitten.
Omdat we elkaar al een paar jaar via Skype ‘zien’ is dit een voortzetting van onze ontmoetingen. Maar zo samen irl te praten en dicht bij elkaar te zijn… Het was bijzonder, het is bijzonder, het blijft bijzonder…
En dan zijn we hier nog zomaar een week… 🙂
Lees hieronder de reacties op Facebook op deze blogpost (klik onder de foto op comments of het kleine tekstballonnetje):
Mooi…! Wat ontzettend fijn dat het meteen zo goed voelt en prachtig dat je bent gegaan om te helen…
Nog een aardige weg te gaan, maar we zijn op weg… 🙂
Mooi dat je het initiatief hebt genomen. Dit voelt zó veel beter.
Je zegt het juist; het voelt beter… 🙂
Heerlijk 🙂
Dat is het zeker… Heerlijk! 🙂
Fantastisch dat het is zoals verwacht/gehoopt! Geniet van elkaar X
Doen we en gaan we doen!
Fijn Sander! 🙂 Dat de stroom van momenten samen veel mag brengen en dat wat jullie delen jullie veel zal geven!
🙂
Dankjewel Sander voor het delen van je verhaal. Ik heb de tranen in mijn ogen. Ik voel jouw geluk en ben zo ontzettend blij voor je dat je deze ervaring hebt en met ons allemaal wilt delen…
Gaaf dat je voor je zelf besluit om je vader op te zoeken en te helen wat bij jouw nog pijn doet. Geniet intens van elkaar en ik hoop dat jouw CTRL-C zich met een CTRL-V nestelt in je vader. Dan is de cirkel rond en ontstaat ruimte en vrede… Dit inspireert mij tot in het diepste van mijn zijn.
Wow… Dank je…