Er was eens een coach. Op een ochtend keek hij in de spiegel. Hij zag hoe zijn spiegelbeeld naar hem knipoogde. Plotseling draaide het perspectief. ‘Staat de wereld nu op zijn kop?’, vroeg de coach zich af. ‘Of kijk ik in een lachspiegel?’ De coach voelde zich er ongemakkelijk bij. Vooral toen zijn spiegelbeeld tegen hem begon te praten.

‘Sander, jouw blik op de werkelijkheid is niet veranderd’, zei zijn evenbeeld die gekleed was in een zwart pak en een hagelwit overhemd. ‘Je hebt alleen meer ruimte in je leven gekregen. In je werk, in je relatie en persoonlijk. En daar ben je helemaal ondersteboven van.’

de Coach en zijn geliefde

De coach beaamde dat er in zijn leven veel veranderd was. ‘Zelfinzicht is de beste reflectie’, zei zijn spiegelbeeld lachend. ‘Probeer antwoorden te geven op de vraag waarom je ondersteboven bent en het leven zal je toelachen.’ De coach keek met een schuin oog over zijn schouder naar zijn geliefde #P. 10 jaar lang was hij zwaar depressief geweest. Dat was niet gemakkelijk geweest. Voor hem niet. En zeker niet voor #P.

Het was een zware periode geweest van stimuleren, aanmoedigen en stevige gesprekken voeren. Hij had het met veel liefde gedaan. ‘Je bent met elkaar getrouwd for better and for worse’, onderbrak zijn spiegelbeeld zijn gedachtegang. ‘Je mag nu loslaten, Sander.’

Loslaten voelde nog een beetje onwennig. Maar hij genoot er ook van. En hij genoot van #P die zich al enkele maanden veel beter voelde. ‘Het is fantastisch om te zien hoe hij is opgebloeid’, viel zijn spiegelbeeld hem in de rede. ‘Omarm hoe hij hartstochtelijk geniet en probeer hem vooral bij te houden.‘ De coach moest lachen om die laatste toevoeging. Het klopte. #P had hem gezegd dat hij sneller moest worden.

de coach en zijn zaak

De coach mijmerde over de afgelopen 10 jaar. Hij had zijn ziel en zaligheid gestoken in het opbouwen van zijn zaak. Hij had zich zorgen gemaakt over zijn bankrekening. Vaak vroeg hij zich af: is er wel voldoende financiële armslag om te zorgen voor zijn thuissituatie. Want de zaak mocht geen belasting zijn voor #P.

Hij had van alles en nog wat geprobeerd. Sommige initiateven waren geslaagd. Sommige ook niet. ‘Je hebt met vallen en opstaan je weg gevonden’, hoorde hij zijn spiegelbeeld zeggen. ‘Je hebt als ondernemer ontdekt waar je kracht ligt en waar je goed in bent.’

Even knipperde de coach met zijn ogen. Zag hij dat nou goed: zijn evenbeeld schonk zichzelf koffie in uit een cafetière. Vreemd dacht hij. Lang stond hij er niet bij stil. Het klopte wat zijn spiegelbeeld zei. Zijn agenda zat het laatste jaar overvol met opdrachten. ‘Je hoeft niet alles meer zelf te doen, Sander’, hoorde hij de bekende stem zeggen. ‘Je mag loslaten. Geef je zelf die ruimte.’

de coach en zichzelf

De coach voelde nog even het beklemmende gevoel van de depressie van #P en zijn zakelijke beslommeringen. Toen liet hij los. En hij schudde alle ballast van zich af. Hij voelde een dubbel gevoel bij zich opkomen. Het was een mengeling van verwarring en opluchting dat zich van hem meester maakte.

Het herwonnen gevoel van ruimte maakte hem sterk, maar dreigde hem ook zijn evenwicht te halen. ‘Je mag nu genieten van jezelf’’, mengde zijn spiegelbeeld zich weer in het gesprek. ‘En je mag genieten van jezelf.’

Even keek de coach raar op. Dat is toch twee keer hetzelfde. Toen viel het kwartje. Het verschil in klemtoon was veelzeggend. ‘Trek de wijde wereld in, bouw verder op je fundament en leef samen nog lang en gelukkig’, toeterde de stem van zijn evenbeeld nu hard in zijn oren.

‘Precies’, dacht de coach.‘Dat ga ik doen. Ik ga mijn vader weer ontmoeten na 25 jaar. Ik ga uitvinden hoe ik samen met #P nieuwe invullingen kan geven aan ons leven. En ik ga mijn zaak verder uitbouwen en mijn eigen kracht ontwikkelen. Daar is nu de ruimte voor. Daar is de Ruimte voor.’

tijd voor ruimte

De coach wreef in zijn ogen en hij rekte zich uit. ‘Heb je goed geslapen’, vroeg #P die al op de rand van het bed zat. ‘Ik heb fantastisch geslapen’, antwoordde de coach. ‘Geloof me of niet: ik heb met mijn spiegelbeeld een heel goed gesprek gehad.’ #P begon te lachen, zoals alleen hij dat kan. De coach genoot van deze uitbundige lach die symbolisch was voor hoe het leven hem, #P en zijn zaak toelachte.

‘Mijn leven staat op zijn kop’, zei de coach. ‘En daar ben ik helemaal ondersteboven van. Kom, kleed je aan: we gaan samen genieten van de ruimte.’