vasthouden aan het leven...

Loslaten lukt nog niet. Langzaam ga je achteruit…

Logisch dat je afvalt als je bijna niet meer eet. Toch is 10kg in een maand kwijtraken best veel. Je armen en je benen zijn dunner dan ooit.

Je hand doet niet meer wat je wil. Na eerst dagenlang wat extra paracetamol denkt de huisarts toch aan een kleine tia. Fysiotherapie is het devies! Maar dat wil je eigenlijk allemaal niet meer; al dat oefeningen doen, dat is je veel teveel…

Je praat zachtjes en bent bijna niet te verstaan. Stil in je stoel heb je je ogen dicht en een diepe bedenkelijke frons op je voorhoofd.

Als je praat, dan is het over dat je dit niet wil. Dat je blij zal zijn als je eens een dag blij bent.

In de zorgmap en de mailtjes vertellen de verzorgenden tegenstrijdige berichten over eigen initiatief. Het blijkt moeilijk bevatbaar voor ze; dat je zo niet wil leven. Dat je samen met de huisarts en je beide zonen hebt afgesproken dat je geen pijn zult hebben, maar vooral ook dat je leven niet langer zal zijn dan nodig.

Dus geen bijvoeding. Geen oefenen. Geen zacht aandringen om te lopen. Geen gesprekken die je niet wil. Je wil alleen je Brinta, je gemalen warme maaltijd, je appelsap en thee.

We kunnen niet veel voor je doen. We lezen aan je voor. We praten een beetje met je. We kiezen onze woorden zorgvuldig om niets te verhullen, maar ook niets negatiefs te zeggen.

Je hebt er genoeg van. Eten is vies en alles doet zeer. En het meest zeer doet al dat gepieker in je hoofd. Maar het einde is in zicht… maar je blijft nog even vasthouden.