Verheugd had ik mij op mijn retraite. Nee, een diep verlangen zelfs. Maar het gaat niet door. En dat blijkt nog veel waardevoller…

Afgelopen woensdag was de planning dat ik tien dagen lang in complete stilte de Boeddhistische Vipassana meditatie zou gaan leren. Door omstandigheden buiten mij om gaat het niet door. Maar ik leer van de teleurstelling.

verlichting

Volgens de Boeddhisten heeft de reis naar verlichting tien gedefinieerde obstakels. Het meest bekende obstakel is gehechtheid aan materiële zaken. Veel minder bekend is ‘verlangen’ als een van de tien hindernissen naar verlichting.

verlangen

Mijn verlangen naar de stilte-retraite was zó groot, dat ik de organisatie het bijna verweet dat ik niet ‘mocht’ gaan. Dat ik ze de schuld gaf van het ontzeggen van mijn retraite.

Let wel: bijna. Nog net op tijd kwam ik erachter dat dat niet de weg is. Dat het in ieder geval niet mijn weg is. Als mijn verlangen zó groot is… dan is het leren omgaan met dat verlangen de grootste les die ik kan leren.

teleurstelling

Na de teleurstelling en het constateren dat ‘het verlangen’ mij dwars zit, was mijn reactie om te ‘zijn’ in het hier en nu. Het is niet belangrijk wat ik wil. Het is niet belangrijk wat ik was. Het is niet belangrijk wat of wie ik zou willen zijn. Alles wat belangrijk is, is nu.
Het duurde even om er te komen.

En vervolgens kwam ik tot de ontdekking dat ik een prachtig cadeau gekregen heb: tien dagen zonder enige planning!

niets

Mijn dag is leeg. Ik hoef niets. Ik mag alles. Ik kan alles. Een ongekende vrijheid voor iemand wiens agenda altijd vol staat. En daar mag ik tien dagen lang van genieten!

niets = een cadeau!

Opstaan met geen enkel doel in mijn dag en doen waar ik op dat moment zin in heb. Ik zie wel wat of waar het mij brengen zal, ik heb alle vertrouwen dat het iets goeds is.

Dank je wel Vipassana, voor dat mooie cadeau!