Je bent een beetje in de war. Maar het geeft niet dat je het niet meer weet. Je bent moeilijk te verstaan. En als we je vragen wat je bedoelt, dan weet je het niet meer.

De zuster is vergeten om je gebit in te doen, maar ze vertelt ons dat je wel twee boterhammen hebt gegeten. En dat terwijl je al bijna 2 jaar alleen maar gemalen voedsel wil. Ben je dan zó in de war dat je dat vergeten bent?

Halve zinnen is het enige wat je nog kunt zeggen. Elke vraag of antwoord dat er op volgt begrijp je maar half of helemaal niet.

“Waarom zijn jullie van de marechaussee?”

vraag je als we binnen zijn. En dat blijf je herhalen. Als we onze namen zeggen dan weet je het niet meer. Och, het is wellicht beter dan wanneer je denkt dat we Jehova’s zijn; dat dacht je anderhalf jaar geleden nog op de PAAZ-afdeling.

“Waarom ben ik hier?”

We vertellen je dat wij je eergisteren naar het ziekenhuis hebben gebracht, omdat je medicijnen niet goed waren. En dat je nu veel helderder uit je ogen kijkt. En je nu goed verstaanbaar bent.

“Ik heb heel veel van jullie gehouden; maar nu weet ik het niet meer.”

We vinden het fijn om van je te horen dat je van ons gehouden hebt. Het doet ons toch wel een beetje pijn dat je het niet meer weet. Maar we zijn er wel, omdat het ’t enige is wat we voor je kunnen doen.

“Ik vind het verschrikkelijk.”

En dat zijn we met je eens. Het is niet leuk om in het ziekenhuis te liggen. Om pijn te hebben waar je het niet weet. Om niet te weten wat je hier doet. Om de mensen om je heen niet te herkennen. Dat is ook verschrikkelijk. We hopen maar dat je snel vergeet dat je dit gezegd hebt.

“Ik weet het niet meer.”

Dat zeg je nog het meest. Als we je vragen of je lekker gegeten hebt. Als je halverwege een zin niet meer verder praat. Als we een vraag stellen die je niet begrijpt.

Je hebt veel je ogen dicht, maar wij weten niet of je slaapt of dat je gewoon je ogen toe doet omdat je het niet meer weet.

We zijn al blij dat je niet vraagt naar je man, die een paar maanden geleden overleden is. Dat je het niet hebt over de vele depressies die je in je leven hebt gehad. En dat je niet praat over de kinderen die je verloren hebt. We hopen maar dat je dat allemaal vergeten bent.

wij weten het ook niet meer…

Misschien is het omdat je oud bent, of omdat je zoveel medicijnen gebruikt, wellicht omdat je depressief bent of gewoon omdat je langzaam aan het dementeren bent. We weten het niet. Het is een vraag waar nu geen antwoord op is, we weten alleen dat het al jaren aan de gang is.

We maken er samen maar het beste van. We hebben tenslotte samen al een heel pad afgelegd om hier te komen.

En eigenlijk hopen we… dat je alles wat je nog wél weet… heel snel zal vergeten.