Mijn Valentijnsgevoel? Dat is een bruin papieren zakje… Lang geleden, toen we terug naar Nederland gingen.

Een deel van mijn lagere schooltijd heb ik doorgebracht in Amerika en daar ook op school gezeten. Dingen geleerd die we nu in Nederland als heel gewoon beschouwen; maar toen, voor een Nederlands jongetje, heel bijzonder en ongewoon waren. Zoals Santa Claus. Of Valentine’s day.

In de week voor Valentijn plakte iedereen een bruine papieren zak aan de voorkant van z’n tafeltje. Dat was je brievenbus… En die hele week had je de tijd om bij de ander stiekem een kaartje in dat zakje te doen met opmerkingen waarom je die ander aardig of leuk vond. En op Valentine’s day mocht je dat zakje pas openmaken en bekijken wat er in zat.

Ons vliegtuig vertrok op 14 februari terug naar Nederland. Toen we opstegen heb ik mijn zakje opengemaakt. Alle klasgenootjes hadden er een persoonlijk kaartje in gedaan. Tranen bij het lezen. Met een dubbel gevoel, want ik wilde heel graag naar Nederland, maar wilde ook mijn klasgenootjes niet kwijt.

Ergens heb ik dat bruin papieren zakje met kaarten nog liggen… ‘k Kan ze nog steeds niet wegdoen. 😉