In de vorige blogpost had ik het over kiezen voor mijzelf en het onder de loep nemen van mijn rollen en patronen. Ik zoek nu de Zen van voelen: ik ga ‘loslaten’! Want pas daarna kan ik opnieuw beginnen…

de Zen van voelen

Ik voel het in elke vezel van mijn lichaam, letterlijk. Mijn onderrug doet daadwerkelijk pijn van de spieren die mij even niet meer willen dragen. en mij dus loslaten. Ik hoef niet bang te zijn; ik neem afscheid van het oude en bouw kordaat mijzelf opnieuw op…

Mijn nekspieren staan stijf van de spanning om mijzelf toch nog overeind te houden en geven mij ondertussen hoofdpijnen tot migraine aan toe. Maar ik mág loslaten en spontaan helemaal mijzelf zijn. Ik hoef nergens angst voor te hebben of ‘halsstarrig’ vast te houden…

De vermoeidheid komt uit alle hoeken en gaten opzetten. Ik ben klaarwakker als ik zou willen slapen en moe bij het opstaan. Ik mag mijzelf zijn en hoef nergens een rol te spelen; die mantel mag ik afleggen…

de basis

Mijn onderrug vertelt mij dat ik mijn basis losgelaten heb. Of liever gezegd: losgerukt. De onderzoek-tocht die begon met zelf mijn leven besturen leerde mij dat de basis niet goed zat. Veel patronen zijn bij mij gebaseerd op veronderstellingen die niet (meer) kloppen. En ik ben van de drastische oplossingen. Niet in de laatste plaats omdat ik weet dat ik er juist deze week ruimte en tijd voor heb.

veronderstellingen

Enkele van de veronderstellingen heeft met hiërarchie te maken, zoals Sabrina van Loon zo mooi beschrijft in haar blog. Andere veronderstellingen gaan over de rol die ik heb in mijn huwelijk. Maar duidelijk ook veronderstellingen over mijn verantwoordelijkheid naar klanten en relaties.

De rode lijn in al deze patronen is dat ik enkel en alleen verantwoordelijk kan zijn voor wat ik doe en hoe ik dat doe. Ik kan niet verantwoordelijk zijn voor wat een ander daarvan vindt of wat een ander er vervolgens mee gaat doen. Dat is de verantwoordelijkheid van die ander. En alleen van die ander.

Zo ben ik verantwoordelijk voor de boodschap die ik uitzend en zal ik mijn best doen die zo duidelijk mogelijk over te laten komen. Maar ik ben niet verantwoordelijk voor wat die ander wenst te horen. Dat is zijn / haar verantwoordelijkheid.

de Zen van voelen: hoe doe ik dat?

‘k Heb de neiging om op die vraag te antwoorden met ‘gewoon!’… Maar wat voor mij ‘gewoon’ is, is dat voor een ander zeker niet… Als ik issues binnen mijzelf op te lossen heb, dan ga ik vragen stellen. En vervolgens luisteren en voelen naar de antwoorden. En dat alles in zoveel mogelijk rust en zonder afleidingen.

de Zen van voelen is PVC

Proces, Verbinding en Communicatie; als je die driehoek helder en duidelijk hebt, is het een stuk efficiënter om met de inhoud bezig te zijn. In mijn situatie op dit moment is het Proces het gesprek aangaan met mijn lichaam en met mijzelf. Daarbij ga ik op een hele specifieke manier de Verbinding aan met mijzelf en Communiceer op diverse niveau’s met mijzelf. Een soort van ‘me, myself and I’…

Oftewel: is mijn proces optimaal (Proces), werken wij samen (Verbinding) en begrijpen wij elkaar (Communicatie). Dat is de essentie van de PVC tussen mij en mijn diepste zijn.

de Zen van voelen: met vragen stellen aan mijzelf

Bij alles wat ik deze dagen doe, stel ik mijzelf twee vragen: de rationele vraag “Waarom doe ik dit?” en de gevoelsmatige vraag “Hoe voelt dit?”. En dat doe ik de gehele tijd door.

Door de jaren heen ben ik daarin zo bekwaam geworden dat ik deze vragen eigenlijk altijd al 24 uur per dag stel aan mijzelf, maar dan op de achtergrond. Deze dagen stel ik de deze twee simpele vragen vaker en bewuster aan mijzelf. En ik voel wat mijn lichaam mij vertelt.

de Zen van voelen: goed luisteren naar de antwoorden

Meer nog: ik luister nog intenser naar het antwoord. Ik wik en weeg of het wel het correcte antwoord is. Want soms, ik ben even heel eerlijk, geef ik mijzelf hele gemakkelijke antwoorden. Of heel oppervlakkig. Of zeer wenselijk. Of laat ik mij beïnvloeden door de mensen om mij heen.

Ook in de gesprekken met anderen (ook mijn eigen coache(s)) maak ik een inschatting of dat wat zij zeggen wel puur op mij van toepassing is, of wellicht te maken heeft met hun eigen proces, framing of context. Maar ook: wat wil de ander mij duidelijk maken; wat is de boodschap achter de woorden.

En ik weet dat mijn lichaam mij altijd de waarheid vertelt; als ik maar goed luister. En dat laatste vind ik nog steeds heel moeilijk. Maar zo worden mijn antwoorden steeds meer puur.

niet echt leuk

En dan kom je erachter dat de antwoorden die je krijgt niet altijd even leuk of fijn zijn om te horen. En bij tijd en wijle zelfs zeer confronterend. Het is niet leuk om de horen dat wat je doet een averechts effect heeft. Zelfs niet als je het jezelf vertelt. Want tenslotte willen we het allemaal gewoon goed doen en complimenten ontvangen…

c

Ik voel dat ik sterker word, ook al zijn het hink-stap-sprongen die ik maak. Steeds sterker kom ik verder, voel ik beter wat mijn lichaam mij vertelt, ben ik blijer met mijzelf. En dat dan ook nog helemaal Zennnnn. 🙂

PS: waarom ik dit schrijf en publiceer? Omdat het schrijven (het verwoorden aan een ander) een manier is voor mij om zaken helder te krijgen en omdat ik van lezers reacties krijg dat mijn persoonlijke blogs hen helpt.

PS2: in dit blogartikel geef ik heel summier achtergrond aan de door mij uitvoerig doorlopen fases probleemherkenning, probleemdefiniëring, brainstorm, plan van aanpak en voortdurende analyse en reflectie; deze fases doorliep ik de afgelopen zes maanden deels in samenwerking met enkele van mijn coaches.