Nu bijna anderhalve week geleden was het einde van #SanderZwijgt. Nu terugkijkend: wat neem ik mee, wat heb ik geleerd, wat ga ik anders doen… of blijft alles hetzelfde?
Even kort resumerend: dit was de tweede keer dat ik ‘zweeg’. Vorig jaar #SanderZwijgt in augustus en nu in mei. Bijna anderhalve week heb ik alle elektronische apparaten zoals computer, smartphone, tablet en tv uitgezet.
Gewoon even niet bereikbaar via mail of social media en heb daarvan ook niets gezien. Verder heb ik geen boeken of tijdschriften gelezen. En het grootste deel van die anderhalve week was ik helemaal alleen, sprak ik met niemand en heb geen vast voedsel gegeten. Even overal de stekker uit.
Wat ik wel heb gedaan? Elke dag veel geschreven in een dagboek. Ik heb 5 korte video’s gemaakt. Veel naar muziek geluisterd. ‘k Heb 5 dagen alleen maar groente- en fruitsappen gegeten. ‘k Ben met m’n handen creatief aan’t werk geweest (een sjawl gemaakt). En ik heb gefietst.
Het op deze manier ’afschakelen’ zorgt op een heel mooie manier van afstand nemen van de dagelijkse praktijk. We zitten allemaal in een ingesleten patroon van herhalende activiteiten (zelfs als het onze gewoonte is om elke dag iets anders of niet te doen, is dat een patroon). En dat heb ik letterlijk en figuurlijk losgelaten.
lichaam: 5 dagen vasten en loslaten…
In de aanloop naar het vasten toe ben ik al minder gaan eten. Ook ná het vasten hebben je darmen enkele dagen nodig om weer op gang te komen. Al met al dus bijna anderhalve week niet of veel minder gegeten dan anders.
Niet alleen je lichaam reageert daarop, maar ook geestelijk verandert er iets. Het was één van de oorzaken dat ik geestelijk en lichamelijk langzamer werd. Opvallend vond ik zelf dat ik niet minder kracht had, maar na 5 dagen wel bovenaan de stationstrap spierpijn kreeg. Écht ‘honger’ heb ik niet gevoeld. Maar ik kon wel steeds meer en beter helder denken. Voor iemand als ik met een chronische darmziekte was het wel heerlijk om een keer heel lege en rustige darmen te hebben. 🙂
niet praten
Het grootste deel van die anderhalve week heb ik met niemand gesproken. Ik was helemaal alleen thuis en ben niet naar buiten geweest. De enige woorden die ik heb gesproken waren in de 5 video’s die ik heb opgenomen. Dát was wel heel fijn
geen social media
Voor diegenen die mij niet kennen: ik ben redelijk actief op onder andere Twitter, Facebook, Foursquare, Instagram, Youtube en ontvang en verstuur elke dag vele tientallen mails. Dus om dat anderhalve week niet te doen, was een grote verandering. Maar wel één die verrassend eenvoudig was. Natuurlijk, de eerste dagen is er de gewoonte om m’n telefoon te pakken om bijvoorbeeld op Twitter te kijken (m’n telefoon stond wel aan om SMS te ontvangen en in geval van ‘nood’ bereikbaar te zijn). Maar dat ging snel over.
Heb ik het gemist? Soms. Dan had ik een gedachte of deed een ontdekking en wilde dat graag delen. Als trainer / coach en ondernemer ben ik veel bezig met delen en samenwerken, ook via social media. En dat kon even niet.
niet delen met anderen dus!
Niet kunnen delen terwijl je dat wel wilt, is niet prettig. Maar daarmee ga je wel de confrontatie aan met jezelf. Ik heb mij soms wel wat verveeld; dan ging ik (soms letterlijk) het gesprek met mijzelf aan. Voor iemand die veel praat met mensen was dit – net als vorig jaar – weer erg wennen.
dagboek
De hele tijd had ik een Moleskin boekje en een potlood bij me. Telkens als ik iets deed, bedacht of inzichten kreeg heb ik dat opgeschreven. Bladzijden vol. En soms even teruglezen en weer laten bezinken. Op geestelijk vlak heeft dát mij het meeste gebracht.
Nu snap ik beter waarom ik de dingen doe die ik gedaan heb. Waar het vandaan komt, welke patronen ik zelf hanteer. Waarom ik in sommige situaties boos word of juist energie krijg. Maar vooral ook de inzichten in wat ik anders kan gaan doen om mijzelf prettiger en energieker te voelen. Wat ik juist beter kan laten of juist vaker kan gaan doen.
mijn conclusie
Het was alweer waardevol. Heel anders dan vorig jaar augustus, maar ik ben nu ook anders dan toen. Sommige veranderingen van patronen zijn al meteen (soms zelfs heel bewust) in gang gezet. Zoals meer tijd nemen voor wat ik doe.
Vooral heb ik veel losgelaten. Gewoonten die geen nut meer hebben. Patronen die niet meer werken. Werkwijzen die niet meer passen. En dat alles gebaseerd op vaststellingen en conclusies door juist op een afstand naar mijn dagelijkse leven te kijken. Waar kom ik vandaan, waar sta ik en waar wil ik eigenlijk heen.
Conclusies, zoals dat ik een solist ben. En dat ik heel blij word als ik het proces van een groep, zoals een ondernemingsraad, mag begeleiden zodat ze hun zelf bepaalde doel halen. Dat de inhoud dus de verantwoordelijkheid van de groep is.
Andere zaken gaan onbewust; ik waardeer bijvoorbeeld dat wat ik heb en wat ik doe weer veel meer. En daar krijg ik nu al meer energie door dan enige weken geleden.
Maar ik weet ook dat er veranderingen in gang zijn gezet waar ik mij (nog) niet bewust van ben. Veranderingen waarvan ik over enkele weken of maanden zeg dat die na #SanderZwijgt begonnen zijn.
Daarom: ik ga dit vaker doen. Het heeft mij weer veel gebracht.
Meer weten? Vragen? Post een comment hieronder en ik geef antwoord. 🙂
Erg goed. Ik ga op gelijkaardige manier soms een hele week alleen weg. Heerlijk om alleen voor jezelf verantwoordelijk te zijn. Dat laadt me weer voor maanden op.
Dank je! Bij mij wordt het ook steeds langer; deze keer dan weliswaar 5 dagen vasten, maar wel bijna anderhalve week ‘weg’…. Ik snap helemaal waar je het over hebt! 🙂
Het zal niet zonder oorzaak zijn dat we elkaar al zeer oppervlakkig kenden, en juist via twitter elkaar nu toch heel regelmatig beïnvloeden, meenemen, of gewoon meemaken.
In de video’s van deze recente “Sander zwijgt” contempleer je over zaken die ík dan soms al van je wist!
In video 3 op 5:00 ga je in op het samenwerken, dat niet altijd even succesvol verloopt. In video 5 op 3:00 verklaar je een solist te zijn.
Wij weten dat sinds “verassingsdag”. Bij ons thuis ging dit mooie verhaal na 2 jaren toch als “een mislukking na enorme inspanning” te boek.
Het begon allemaal met een ontmoeting waar jij twee pratende dames benaderde met de opmerking ” ik voel een enorme vibratie, hier!” Dit was een jaar of tien geleden.
In dezelfde video 5 op 2:00 vertel je over het maken van de sjaal, “Ik ben iets gaan doen!” Misschien een onbewust veelzeggende kwalificatie van het begrip “doen”.
Doen en zwijgen hebben iets met elkaar te maken. Zwijgen is “niets doen”, tenzij er iets tastbaars ontstaat ter compensatie van de stilte.
Het is een mooi project en ik feliciteer je ermee, Sander.
Esmeralda en ik wonen nu ruim een jaar op Vlieland, 1100 bewoners in een dorp met 40 straatjes en (vooral in de winter) héhélemaal niets.
Zes maanden werkte ik op een scheepswerf aan de vaste wal, en toen niet meer. Wij bouwden een luxe jacht van honderd (!) meter voor een Russische biljonair, Andrei Skoch, nummer 43 de rijkste man in de Duma. Hoe hoog is dat doel, hoe verheven is die bezigheid, hoe belangrijk is die bijdrage?
Ik was thuis op het eilandje van het grote niks en ben gaan houtdraaien. Ik gebruik mijn hersenen om motorisch te coördineren wat gecoördineerd moet worden, en verder niet. De zomer lang heb ik pennen gedraaid, waarvan ik er wat op de braderie van Vlieland verkocht.
Na een koude winter en wat lichamelijk ongemak doe ik dat nu weer.
Mijn leven is nu een soort van “Peter zwijgt”. Soms denk ik na, vaak denk ik niet. Het is geen project. Zodra er een grotere verandering volgt is het een fase.
Ik schrijf geen dagboek, en ik maak geen video’s.
En ik heb en neem de tijd om naar 5 of 6 video’s van éne Sander te kijken, die op zo’n bijzondere manier op mij lijkt. Of ik op hem.
Op deze plaats surf ik gewoon even op de vrijplaats van zíjn dadendrang en creativiteit mee.
De grootste aanpassing en dagelijkse opgave is het om te “zwijgen” in harmonie of in relatie met de sociale omgeving, óp het eiland en daarbuiten.
Men vraagt wat (voor werk ) ik doe, en of ik wil meewerken aan één of ander gezamenlijk initiatief. Een man die “niets doet”, dat kan niet.
Men vindt dat “niets te doen” niks is, en het zou ook niets voor hén zijn. En men stelt dat ik mij “wel moet vervelen” op zo’n eiland.
En wat is nu een jaar? Een jaar waarin ik weinig heb gedaan. Na 51 jaar waarin ik de facto niets ánders heb gedaan.
Ik heb de sociale context waarin ik heb verkeerd door mijn aanwezigheid beïnvloed, en bovendien aangevuld met twee kinderen. Dat heb ík gedaan. En dat doe ik nog, al is het alleen maar door vragen op te roepen…
Komen vragenstellers er ooit toe een gedachtengang te maken? Of is het “er iets van vinden” de verste sprong die de hersenen nemen bij afwezigheid van motorische coördinatietaken?
Er niets van vinden, gewoon wat doén, en zwijgen.
Ik vind dat wel wat, Sander. Ik ga dat doen!
Dank je voor deze mooie en uitvoerige reactie… Dank je…