Herkennen en waarderen we schoonheid op onverwachte plaatsen? Of lopen we voorbij… Een experiment in een metro station…
Een man pakte zijn tas uit op het metro station in Washington DC en begon op zijn viool te spelen; het was een koude januari ochtend. Hij speelde 6 stukken van Bach, bij elkaar zo’n 45 minuten. Gedurende die tijd, het was spits, kwamen er ongeveer 1100 mensen door het station op weg naar hun werk.
Na drie minuten kwam er een man van middelbare leeftijd voorbij die het opviel dat er een muzikant stond te spelen. Hij vertraagde zijn pas en luisterde een paar seconden. Om vervolgens snel weer door te lopen. Een paar minuten later ontving de violist zijn eerste dollar, gegooid door een vrouw zonder te stoppen.
In die 45 minuten stopten er slechts 6 mensen om even te luisteren. 20 voorbijgangers gaven hem geld zonder te stoppen. Bij elkaar niet meer dan $32,17. Toen hij stopte met spelen en de stilte het weer overnam viel dat niemand op. Niemand applaudisseerde, noch was er herkenning.
Niemand is het opgevallen dat de violist niemand minder was dan Joshua Bell, een van de meest getalenteerde muzikanten van de wereld. Hij had zojuist een van meest moeilijke stukken ooit geschreven, gespeeld op een viool van 3,5 miljoen dollar…
Twee dagen voordat hij in de metro stond te spelen was zijn concert in Boston volledig uitverkocht met kaartjes van gemiddeld $100.
Dit is een waargebeurd verhaal. Joshua Bell spelend in het metro station was georganiseerd door de krant ‘The Washington Post’ als experiment over perceptie, smaak en de prioriteiten van mensen. De vraag was: in een hele gewone omgeving op een onalledaags uur: Zien wij schoonheid? Stoppen we om het te waarderen? Herkennen we talent in een onverwachte context?
Een van de mogelijke conclusies van dit experiment zou kunnen zijn: Als we niet een moment stoppen en luisteren naar een van de beste muzikanten van de wereld die de beste muziek ooit geschreven speelt… hoeveel andere mooie dingen missen we dan?
Hieronder een filmpje over de daadwerkelijke situatie:
Lees het hele artikel in de Washington Post over dit experiment.
lieve Sander,
je slaat de spijker op z’n kop! MEN, ….en vooral de jongeren leven zo snel, hebben ’t zo druk …maken alleen [hoofdzakelijk] tijd voor zaken die hip zijn en geld opbrengen.
ik wijs m’n dochters daar wel es op. word dan op dezelfde manier aangekeken zoals ik mijn ouders aankeek als ze me weer iets , in mijn ogen, onbenulligs voorhielden. l’histoire se repète!
hoe ouder ik word hoe meer ik me realiseer dat er meer is dan geld + carriere.
Parels voor de zwijnen of niet.? uiteindelijk gingen er toch ’n paar mensen luisteren…
Beste Sander,
Ik denk dat dit komt omdat heel veel mensen voornamelijk in hun hoofd met zich zelf en hun problemen bezig zijn.
Daardoor zien ze dus de mooie dingen van het leven niet meer.,…
Ik kan alleen maar voor mezelf spreken ik heb kortgeleden een belangrijke les geleerd.
Vanaf nu ga ik streven om veel meer met en vanuit mijn gevoel te leven…..
Met als gevolg dat de mooie en fijne dingen in het leven beter binnen kunnen komen….
Erica.
Leuke post! Vraag me af wat het vervolg is..:)!