Het valt mij erg op de laatste tijd; steeds meer oproepen voor bijeenkomsten, seminars en netwerkverenigingen alleen voor vrouwen. Zakenvrouwen dan wel. ‘k Zeg het niet snel; maar ik vind het toch stigmatiserend…
We hebben het over netwerkverenigingen als Sonare, Slagroom, Vrouwen Woensdag, delen kan alleen door vermenigvuldigen... Women Only. Speciale vrouwen empowerment trainingen als Jump of femalebusinessfestival.nl. Websites alleen voor vrouwen als vrouwenzaken.nl, federatiezakenvrouwen.nl of allevrouwennetwerken.nl. Allemaal door, maar ook alleen maar voor vrouwen.
Het gaat bij die bijeenkomsten, volgens de vrouwen zelf, over empowerment. En dat vrouwen anders zaken doen. Maar ook dat vrouwen een extra zetje in de rug nodig hebben. Waarom? Na jarenlange emancipatie ga je je als vrouw alsnog focussen op het verschil in plaats van op de overeenkomst? Wat is het nut, het doel of de toegevoegde waarde? Daarom onderstaande tweet de wereld in gestuurd na de zoveelste vrouwen-netwerk-uitnodiging:
Vervolgens kreeg ik van diverse dames reacties (bijna niet van heren, die wagen zich er niet aan??). Maar dan ook enkel reacties dat ze het ook niet snappen… Zoals deze van Else Kramer, Wilma van Unen en Anna M. Vos:
Maar andersom is het wel geaccepteerd dat er exclusieve vrouwenbijeenkomsten zijn. Maar anderzijds zijn er veel vrouwen die ‘hier niet van zijn’.
En dan in de maatschappelijke context…
We hebben het allemaal over integreren, samenwerken en multicultureel. En natuurlijk blijven er altijd groepen bestaan waar jij je als individu veilig voelt en je graag bij aansluit. Maar als je je daarmee tegelijkertijd afsluit van een (deel van) de samenleving of je beroepsgroep, dan leer je er ook niet mee omgaan. Je maakt / creëert dan een eigen wereld.
Bovendien is er sprake van tegenstrijdigheid in gelijkwaardigheid; al was het maar dat de samenleving het onaanvaardbaar vindt dat de vrouwen bij de SGP niet alle functies mogen vervullen, maar dat je wel tegen mannen mag zeggen ‘je mag niet bij onze vrouwenclub’.
En dat mannen hier ook nog eens niet echt op durven te reageren; bang om voor discriminerend of seksistisch uitgemaakt te worden. Of moeten er nu rechtszaken gevoerd gaan worden om als man toegelaten te worden.
Let wel; persoonlijk maakt het mij helemaal niet uit wat voor clubs of bijeenkomsten je organiseert of naar toe gaat. Maar wees dan wel als samenleving (en als mens) consequent en eenduidig over wat je wel en niet accepteert…
——————————-
update 23 february, 07:45:
Wow, wat een boel reacties en discussies meteen al in een paar uur; niet alleen in de onderstaande comments, maar ook op twitter (bijvoorbeeld #vrouwennetwerken).
Natuurlijk heeft het soms voordelen om soms met ‘gelijken’ of ‘peers’ te praten en uit te wisselen. Maar waar ik nou eigenlijk (ook) benieuwd naar ben is dat het klaarblijkelijk maatschappelijk geaccepteerd wordt dat mannennetwerken (herensociëteiten, SGP) juridisch vervolgd worden als ze geen vrouwen toelaten, maar we niet spreken van discriminatie als vrouwennetwerken mannen weigeren toe te laten… Is dat meten met twee maten?
Mooi verwoord Sander! Ik ben het helemaal met je eens en daarom is mijn keuze dan ook om niet naar dergelijke bijeenkomsten te gaan omdat ik het juist leuk en goed vind om ‘echt’ te netwerken. 🙂
Welnu @coachsander, ik ben het met je eens. Gedeeltelijk dan. Clubjes voor vrouwen zijn prima. Ik ben zelf niet lid van zo’n groep, maar het zal best fijn zijn om gewoon eens te kunnen praten over dingen waar je (zakelijk) tegenaan loopt. Want natuurlijk is de positie van veel vrouwen in werkkringen anders dan die van mannen.
Moeten mannen er bijvoorbeeld soms nog aan wennen dat vrouwen meebeslissen en meepraten. Dat is vast niet overal zo, maar bijvoorbeeld in de mediawereld is de aanwezigheid van vrouwelijke leidinggevenden nog uitzonderlijk. En dan kan het dus best fijn zijn om daar onderling eens over te praten, denk ik.
Maar! Ik vind dat vrouwen aan de andere kant ook niet zo moeilijk moeten doen. Ik las afgelopen weekeinde een artikel in vrouwenblad Esta over een debat over werkende vrouwen. Een van de geïnterviewden, ik ben haar naam even kwijt, vertelde dat werkende vrouwen vooral gewoon ook keuzes moeten maken. Je kan nu eenmaal niet alles in het leven. Wil je fulltime werken en een gezinsleven combineren, dan kan je niet ook een druk sociaal leven hebben, je huis zal niet altijd tip-top in orde zijn en de traktaties voor de verjaardagen van je kinderen moet je wellicht gewoon kant en klaar kopen.
En dan werd daarin ook nog gerept over schuldgevoel. Dat je als vrouw niet veel mag werken als je kinderen hebt. Dan mogen die vrouwen wat mij betreft wel eens wat beter naar mannen kijken. Die voelen zich namelijk niet schuldig. En als ze zich wel schuldig voelen, dan nemen ze vast een papa-dag op. Om die inzichten beter op te pikken zijn die gemengde groepjes dus hartstikke nuttig, lijkt me. Heb jij toch een beetje gelijk :-)!
Ik vind dat ze er om gevraagd hebben.
We gaan een mannen netwerk oprichten. We noemen het menpower (of bestaat dat al).
Nee serieus, het wordt weer tijd voor een Old Boys Network. We zijn er ondertussen oud genoeg voor. We hebben vrouwen lang genoeg getolereerd en gedoogd bij serieuze zaken terwijl ze toch liever hun eigen ding doen.
Ik zeg Power to the Men!
This is a Men’s world.
@J.W. I want in.
@Sander Je hebt me met toestemming geciteerd en ik ben het volmondig met je eens. Ik ga uit principe niet naar alleen-vrouwen-dingen. Er zijn maar twee soorten seksen op deze aarde, laten we gewoon doen dat we met elkaar overweg kunnen 🙂 Nee, serieus, ik meen het:
@Fleur Als er nog plekken en momenten zijn waarop de verschillen tussen mannen en vrouwen in het zakenleven tot onaangename situaties lijden, dan is het juist op de plek zelf waar je er over moet praten, NIET met een van de twee seksen onderling.
Ik zeg Power to Men(kind)
This is a Men’s world indeed (Men = mensen)
Dank u.
En nog een reactie van een vrouw, komt ie… Vrouwenclubjes zijn aan mij niet besteed. Ik vind het de grootste onzin ooit bedacht. Eerlijk gezegd, ik ben er een beetje allergisch voor. Ik ben ooit eens een keer gaan kijken bij het VMC-netwerk, Vrouwen in Marketing en Communicatie, en ik moet zeggen dat ik het niet begrijp. Hoezo ‘vrouwen doen anders zaken’, wat een kul. Je bent een pro of je bent het niet, zo simpel is het volgens mij. En dat heeft niks met geslacht te maken. Dus wat mij betreft mogen die clubjes worden opgeheven. Als ze in stand blijven doe ik trouwens liever mee met de mannenclub 😉 daar is t vast veel gezelliger.
wilde ook iets grappigs zeggen, die drang krijg je als man wanneer je over vrouwennetwerken leest. Maar na die reactie van JW gaat dat in het niet vallen.
Maar waar maak je je druk om? vrouwen alsmede mannennetwerken bestaan al sinds mensen heugnis. “Ik ga vanavond met de mannen op stap”. Of: “ik heb vanavond een lingerie party” (niet te verwarren met Tupperware)
Je zoekt soms elkaar op, en dat is lekker.
Ook voor vrouwen.
Ik ben het er wel mee eens.. Ik denk zelfs dat we al bezig zijn in een over feminisme.
@rob maar wanneer gaan we ‘met de mannen’ naar een Lingerie-party?
Beste CoachSander,
Ook ik ben niet aan de beoogde doelgroep besteed vrees ik…..ben ook niet zo van de vrouwenclubjes.Ik vind een beetje een mix wel prettig eigenlijk!Wat overigens niet wil zeggen dat ik niet voor GIRLPOWER ben…….Als je probeert om het beste uit jezelf te halen, ben je goed en verantwoord bezig.Leuke boekentip: Verwende Prinsesjes van schrijfster/columniste Elma Drayer.
Ik ben het met je eens Sander. Zelf heb ik niet de behoefte deel te nemen aan een vrouwennetwerk om mijn zakelijke ‘ beslommeringen’ te bespreken. Als ik die behoefte al zou hebben, zoek ik liever contact met de persoon in kwestie of vraag advies bij een vriendin.
Het neemt niet weg dat een vrouwennetwerk gezellig kan zijn, maar niet per definitie om het verschil duidelijk te maken tussen mannen en vrouwen.
Vanuit mijn persoonlijke situatie weet ik dat er diverse mannen- en vrouwennetwerken zijn in Eindhoven, maar deze zijn voornamelijk opgericht vanuit (zakelijke) vriendschappen.
Waar ik meer moeite mee heb, zijn de vrouwennetwerken die stigmatiserend zijn. Flyers waarop vrouwen worden afgebeeld met een snor bijvoorbeeld. En ‘ je mannetje moeten staan’, maar dan wel overgoten met roze harten en ballonnen.
Waarom moet een vrouw überhaupt ‘ haar mannetje staan’? Een man hoeft toch ook niet ‘zijn vrouwtje te staan’?
Laten we, vrouwen en mannen, vooral op een normale manier met elkaar omgaan en leren van elkaars kwaliteiten tijdens gemengde bijeenkomsten.
En mocht je er behoefte aan hebben, laten we dan de aparte mannen- cw. vrouwennetwerken gebruiken voor gewoon een gezellige avond uit.
Dag Sander!
Grotendeels ben ik het met je eens. Al is ook mijn doelgroep de ambitieuze vrouw en spreek ik af en toe op vrouwenevents (beperkt)
Naar mijn mening kan het beide, zowel participeren in men-female networks en gemengde. De kunst is om idd als vrouw niet teveel op ‘veilig’ te spelen en alleen de vrouwennetwerken te bezoeken. Ik ben voor balans in Yin en Yang en denk dat mannen en vrouwen juist van elkaar kunnen leren. Hoewel de dames op dit forum kanjers zijn, zie ik bij mijn vrouwelijke klanten (35+) dat ze in het ‘netwerken’ het zakendoen en/of leiding geven nog zoekende zijn. Ik raad iedere ambitieuze vrouw dan ook aan om zowel vrouwennetwerken als gemengde netwerken te bezoeken. Enne… Heren als de behoefte er is, richt je ‘powermen’ netwerk op, want ook daar zie ik wel heil in binnen deze feminiene mastschappij.
Met vrouwelijke groet,
Manoli
Een paar jaar geleden werd ik uitgenodigd om te spreken op een women-only netwerk. Ondanks dat mijn eerste reactie was dat ik dat niet wilde doen omdat ik een man was (en nog steeds ben, geen paniek 😉 heb ik het toch gedaan. Hoofdzakelijk uit nieuwsgierigheid en om er zelf iets van op te steken. Ik wilde het ook maar gewoon begrijpen.
Na de lezing heb ik met veel vrouwen gesproken en een aantal bijzondere opmerkingen gehoord:
• “Vrouwen durven meer ‘domme’ vragen te stellen als er geen mannen bij zitten.”
• “Dat er zoveel vrouwengroepen zijn wil ook zeggen dat er een behoefte aan is.”
• “Ik heb het gevoel thuis te komen tijdens een bijeenkomst. Het is gezellig en je hoeft niet op je hoede te zijn.”
• “Onder elkaar durven vrouwen een grotere mond te hebben.”
• “Als vrouw met kinderen heb je het vaak net wat moeilijker om hogerop te komen dan een man. Ons netwerk zorgt voor een steuntje in de rug.”
• “Vrouwen netwerken totaal anders en lopen tegen hele andere problemen aan dan mannen.”
Het kwam af en toe een beetje over als klagen en daarin was weinig female power te ontdekken. Is het niet een beetje jammer dat vrouwen met dit soort opmerkingen de stereotypering op lijken te zoeken die complete bewegingen in de vorige eeuw probeerde uit te roeien?
@Danny Van die opmerkingen die je daar schetst, daar word ik dus echt een beetje misselijk van! Precies de reden waarom je mij er NOOIT zult aantreffen.
Vrouwen die zulke opmerkingen maken snappen dus niet dat het leven zelf de leerschool is en wat is leven zonder beide seksen? Niet realistisch!
Hoi Sander,
Gelijkwaardigheid, of beter: evenwaardigheid, is iets waar ik voor teken! Maar als vrouwennetwerken een empowerend effect hebben, denk ik: Mooi toch!!
Volgens mij hebben veel mensen behoefte aan een steuntje in de rug. Het opzoeken van ‘peers’ kan dan een hele mooie stap zijn in iemands ontwikkeling. Focussen op verschil kent altijd de tegenhanger dat er is te focussen op overeenkomsten. Kwestie van kiezen…. en dat staat toch vrij? Maatschappelijke scheidslijnen spelen immers altijd en op meerdere manieren: arm-rijk, mbo-wo, allochtoon-autochtoon, jong-oud, man-vrouw, enz ….
Die behoefte aan specifieke netwerken of clubjes hangen hier vaak mee samen. En als die jarenlange emancipatie aan iemands deur is voorbij gegaan, dan zeg ik: Go girl!
En als het dan geen nut of toegevoegde waarde heeft, dan zit het ‘m in de fun 😉
Greets M
Hallo Sander!
Wat een mooi artikel om alle gezichtspunten eens helemaal naast elkaar te krijgen, chapeau! Heel goed gedaan!
Weet je, ik vind het ook wel leuk om iets toe te voegen; zo’n 26 jaar gelden maakte ik deel uit van de laatste beweging in het feminisme. Ik deed het allemaal; paarse overall, geen bh aan, rooie haren en kussen met andere vrouwen… tja, we doen heel wat als we jong zijn om te experimenteren.
Later kwam ik terecht in het zakenleven; ik denk dat ik zo’n 9 jaar vooral met mannen gewerkt heb, veel raden van bestuur, boards, MT’s en leiders zijn mannen. Ik heb daar veel plezier aan… ik geniet van het samenwerken, van de power die ik juist kan ontwikkelen in mijn werk door uitgedaagd te worden in mijn talenten.
En nu heb ik Jump! gestart en kom in de wereld van de vrouwen terecht. En ik geniet ervan. Weet je, voor mij is er niet het ene of het andere. Het is er allebei, het is er allemaal. En dat vind ik nou zo tof! Ik maak zijstapjes, project rondom vrouwen, leuk, volgende week weer een vet project met mannen, ook leuk. Geen lading erop, gewoon genieten van goede ideeën.
En dat is ook een gezichtspunt.
Benieuwd of er nog meer zijn…. Dank je voor de opening!
Groet, Ineke
Dank je voor je reactie Ineke; ‘k stel het erg op prijs…
Helemaal mijn idee. Maar toch vinden we als mens het fijn om ergens bij te horen. EK- en WK gekte bijv of nensen met dezelfde auto. Het geldt m.i. ook voor vrouwen onderling. Niet omdat ze vrouw zijn, maar om de saamhorigheid, de herkenning en vask ook alleen de gezelligheid!
Tjongejonge Sander, je maakt wel wat los hier zeg!Mooi om te lezen al die reacties, dank je voor je stelling en uitdaging.
Groetjes Esther
Graag gedaan Esther! 🙂
Ik vind dat je gelijk hebt.
Al moet ik wel zeggen dat ik persoonlijk nog regelmatig mee maak dat er in het “zakenleven” nog wel degelijk een verschil is tussen mannen en vrouwen wanneer het leidinggevende functies betreft. Ik ben per slot van rekening maar een meisje dus wat wil ik nou in een mannenwereld….dit heb ik al een paar keer voorbij horen komen.
Dus wat dat betreft zou ik me kunnen voorstellen dat er vrouwen zijn die steun zoeken.
Maar niet voor mij, ik denk dat in zo’n geval misschien wel beter is om naar “gemengde” bijeenkomsten te gaan en niet zelf het onderscheid vast te houden.
Voor mij is het niet zo belangrijk.Soms vind ik het leuk om alleen met vrouwen te zijn, omdat je dan een andere sfeer en andere gesprekken krijgt,maar meestal vind ik de mix van mannen en vrouwen interessanter.Naar mijn idee is het goed om niet te blijven hangen in het beeld van vrouwen die elkaar of een duwtje nodig hebben om in hun kracht te zijn.Laat maar gewoon zien wie je bent, man of vrouw.
Beste Sander,
Leuk dat je dit onderwerp aangesneden hebt. Ik ben zelf lid van een ondernemersclub voor vrouwen. Het was niet per se mijn bedoeling, want ik ben ook een beetje allergisch voor nadrukkelijke vrouwendingen. Ik ben er in gerold en vind het een groep waar een leuke en goede energie in zit. Dat is mijn voornaamste reden om erbij te blijven. Ik ben overigens ook nog lid van twee ‘gemengde’ clubs en van een beroepsvereniging, die, gezien het beroep (professional organizer), vooral uit vrouwen bestaat.
Dat er vrouwenclubs zijn heeft denk ik te maken met het feit dat vrouwen in werkkringen toch nog steeds andere posities bekleden dan mannen en een andere kijk kunnen hebben op processen. Neem daarbij het multitasken (werk&gezin), wat overigens ook door steeds meer mannen gedaan wordt, dan is het goed en fijn om daar af en toe eens met andere vrouwen over te sparren en elkaar te kunnen stimuleren. Om dan vervolgens wel met mannen een goed team te vormen om het werk voor elkaar te krijgen en in goede balans te leven!
Beste Sander,
Wat betreft de mannennetwerken kloppen je opmerkingen niet helemaal. Er zijn nog heel wat herensocieteiten in Nederland. Daarnaast zijn ook bijvoorbeeld Rotaryclubs niet verplicht vrouwen toe te laten. (iedere club kan dat zelf beslissen)
Mijjn ervaring is dat ik vaak als een van de weinige vrouwen in een gezelschap ben en daar voel ik me als een vis in het water. Vrouwenclubs zoek ik (naast mijn jaarclub en incidenteel een buurtborrel) niet op. Dit betekent alleen niet dat ik ontken dat er een andere dynamiek is in een ongemengd gezelschap. Kan soms verrijkend zijn.
En om wat olie op het vuur te gooien; ik begreep van een coach dat mannen in een mannengroep sneller huilen…
Fijne dag allemaal!
Astrid
Een leuk maar vooral prikkelend stuk!
Blijkbaar is er toch vraag naar want ze ploppen als paddenstoelen uit de grond.
Waarschijnlijk omdat ze net zo prikkelen als jouw stuk. Er zullen altijd mensen zijn die net wat extra motivatie nodig hebben… en blijkbaar denken ze dat ze dat bij de vrouwengroepen kunnen halen. Ze doen zichzelf tekort vind ik persoonlijk!
Zie je het al voor je alleen maar vrouwen aan de top, net zo’n ellende als alleen maar mannen aan de top.
Ik zeg: gewoon doen wat je moet doen, wil doen en genieten!
Als lid van:
– vrouwenclub
– mannenclub (industrie) met 3 vrouwen
– gemengde businessclub
– een club met vakgenoten
– en een paar open en gesloten netwerken
– een gezin met man en 3 kinderen
ervaar ik dat iedere groep over een eigen cultuur beschikt gevormd door de openheid of geslotenheid van de groep. Ook de persoonlijkheden, de branches, de organisatie, de structuur, locatie en communicatie zijn hiervoor bepalend.
Persoonlijk gaat mijn voorkeur uit naar groepen met een zo groot mogelijke diversiteit en openheid omdat daar het meeste gedeeld wordt en er veel van elkaar te leren valt. Maar dat kan voor een ander in een andere levensfase of met een ander doel heel anders zijn. Om goed contact met elkaar op te kunnen bouwen is het m.i. ook belangrijk om je op je gemak te voelen bij de mensen in de groep.
Gewoon uitproberen wat bij je past en af en toe is wat verder kijken dan het veilige en vertrouwde. Uiteindelijk is het zo dat het leereffect het grootste is, daar waar de meeste weerstand aanwezig is. De kans is groot dat de meeste toegevoegde waarde voor vrouwen vooral in een mannennetwerk zit en voor Sander in een netwerk met alleen maar vrouwen.
Als initiatiefneemster van Career Magazine, online magazine voor en door professionele vrouwen vind ik dit een bijzonder interessante discussie. Ook mij is opgevallen dat er enorm veel vrouwennetwerken zijn en dat er steeds meer bij komen. Daar is blijkbaar behoefte aan. Daarnaast zie ik dat er bijna dagelijks nieuwsberichten verschijnen rondom het thema ‘vrouw en werk’. De vele reacties op het artikel van Sander bewijzen dat het enorm leeft en dat iedereen er een (vaak uitgesproken) mening over heeft. Dat is natuurlijk prima.
Ik voel echter niet zo de drang om een oordeel te vellen. En ik begrijp ook eigelijk niet waarom we tegenwoordig allemaal denken dat we ons bij dit soort discussies meteen ‘voor’ of ’tegen’ moeten uitspreken. We zijn allemaal mensen met eigen behoeftes en maken allemaal onze eigen keuzes. Elkaars keuzes respecteren vinden we blijkbaar nogal moeilijk. Er zijn nu eenmaal vrouwen die zich niet graag in een vrouwennetwerk mengen. Als zij zich daar prettig bij voelen, prima! Maar er zijn ook vrouwen die (af en toe) een bezoekje aan een vrouwennetwerk willen brengen om geïnspireerd te raken. Nou en, laat ze dat lekker zelf bepalen. En dat geldt wat mij betreft voor alle ‘vrouw en werk’ gerelateerde discussies!
Wat kan ik nog toevoegen. Alles is al gezegd. Ik vind vrouwennetwerken werkelijk iets gekunsteld. Ik kan een heel boekwerk hier opschrijven waarom ik tegen groeperingen ben. Zo ook ben ik tegen de gay parade, om maar eens iets te noemen. Ook hier wordt duidelijk een groep neergezet. Niet mijn ding.
Op Twitter zie ik ze ook regelmatig langskomen, de vrouwennetwerkdagen. Soms klik ik op het programma en denk ik interessant! Soms heb ik zelfs de neiging om mezelf gewoon op te geven, kijken wat er gebeurd.
Maar ach, dan ga ik gewoon weer naar Fris in je Hoofd. Dat is officieel een gemengde avond, maar in de praktijk ben ik daar nog steeds in de minderheid.
(Niet dat ik dat nu erg vind :))
Tja Sander, wat valt hier na al die dameswijsheid nog aan toe te voegen. Je doet waar je je lekker bijvoelt. Voor de een is dat met uitsluitend vrouwen en de ander uitsluitend mannen. Gelukkig gaan de meesten hier voor een mix van twee, ik ook, alleen mannen vind ik helemaal niks!
Ja. Het is meten met twee maten. Zo simpel is het. Dat schijnt geaccepteerd te worden als het groepen zwakkeren betreft…;)
En nee, het slaat nergens op en maakt de kloof tussen mannen en vrouwen alleen maar groter.
Soms denk ik “ik ben meer een mannen vriendin dan een vrouwen vriendin” en dat is vaak ook zo, ik ben vaak wat grover gebekt merk ik in gezelschap dan andere vrouwen, maar dat heeft meer te maken met je niet generen en er niks om geven wat mensen van je denken. Dat je jezelf durft te laten zijn en vooral laten zien.
Als ik te lang met mannen optrek, heb ook ik behoefte aan vrouwen energie om me heen. Dan zoek ik die bewust op, avondje pantypraat, spiripraat, vino erbij. Heerlijk!
Maar je als individu laten opgaan in welke groep dan ook is eigenlijk niet mijn ding. Heel kort door de bocht genomen ben ik individualistisch ingesteld. Als ik hockey, ben ik de keeper, als ik carnaval vier ben ik de prinses. Ik wil niet hetzelfde pakje aan als de mensen om mij heen. Dat voelt voor mij niet lekker. Ik ben liever mijzelf. En zo ga ik ook met anderen om. Iedereen is voor mij een individu. Met zijn eigen uniekheid. Positief of negatief. Dat is onbelangrijk.
Heb ik dus iets met vrouwengroepen? Ja en nee.
Ja ik kan mij voorstellen dat andere vrouwen, die zich niet veilig voelen om zich helemaal te laten zien, een groep nodig heeft waarvan ze denken dat die begrijpt, veiligheid biedt, er geen veroordeling plaatsvindt.
Helaas, meningen en compassie voelen worden gevormd door het denken en empathie van de mens zelf, ieder voor zich. Ook binnen groepen. Blijft de mens een van de vrije wil en de vrije gedachte. Dus in die zin is de geveinsde veiligheid gebaseerd in de bescherming van gelijke sexe er niet. Nee, ik wil mij niet achter de mening van een groep schuilen. Ga op mensen af, waardeer die en communiceer met mensen als individuen.
Doen vrouwen anders zaken? Ja dat klopt. De grootste ratten die ik tegenkwam in het zakenleven waren vaker vrouwen dan mannen. Gemener, slinkser, geraffineerdere spelletjes en verborgen agenda’s, meer dan mannen. Mannen hebben vaak die subtiliteit niet om dat goed door te voeren.
Dus nee, voor mij hoeven vrouwen netwerken niet perse, snorren opplakken omdat je dan denkt dat je er meer ballen van krijgt als zakenvrouw? Geloof me, er zijn genoeg vrouwen die al haren op hun tanden hebben. Die hebben geen snor nodig.
Waar het om gaat volgens mij is authenticiteit van je eigen ik. dan werkt netwerken. Wees overtuigd wie je bent, straal uit wie je bent. Laat jouw uniekheid zien. Wees niet het zoveelste mantelpakje, het zoveelste visitekaartje, deel een sticker uit en blijf plakken!
Mensen moeten elkaar steunen, kennis met elkaar delen, iets voor elkaar over hebben, iets gunnen, als professional, als mens, als individu. Voorbij sexe, voorbij politieke voorkeur, voorbij sociale status… vanuit respect en liefde voor je medemens.
misschien sluit dit interview aan hoe ik over diversiteit denk http://wp.me/pQGbl-2I
Hey Sander, prachtige discussie weer.
“Vrouwenbijeenkomsten”, een woord dat gisteravond bij SMC040 zijdelings mijn attentie trok. Ik had blijkbaar weer eens iets gemist.
Wat ik ervan vind; ik zei gisteren volmondig “ik vind het FANTASTISCH!” Echter, nadat ik de hormonale huishouding van deze 30-jarige puber eindelijk weer eens onder controle had kwam het besef pas binnen dat het vrouwenbijeenkomsten betrof waarbij mijn aanwezigheid niet getolereerd werd;) Ok, dat zet het een en ander weer in een ander licht.
Dus, wat vind ik er eigenlijk van…Het boeit me eigenlijk niet zo. Ik kan me persoonlijk meer druk maken over die eerste kreuk in mijn vers gestreken overhemd zodra ik mijn schoenen ga strikken. Daar zouden ze eens een bijeenkomst voor moeten organiseren!!
Alle gekheid op een stokkie; Wanneer het onderwerp aansluit op specifieke onderwerpen voor de vrouw vind ik het uitstekende initiatieven. Het hoe of wat overdreven of overbodig ligt toch een beetje bij de perceptie van de betrokken vrouwen en/of uitgesloten mannen zelf. Dus mijn motto; “Whatever makes you happy girls!!” Het leuke blijft vaak wel dat als je het commentaar geeft ‘dat je er niet bij mag zijn’, je meteen terug krijgt “moeten JULLIE MANNEN zelf maar iets organiseren!”
Nou, daar zit ik niet op te wachten. Het geslacht van de mensen om me heen boeit me niet, zolang de inhoud van de gesprekken me maar een toegevoegde waarde bieden. Maar ja, ik heb er toch altijd graag wel een gezellige groep vrouwen ook bij!
groeten Harm
Joh, en dan mis ik in je opsomming nog de clubs:
– exclusief voor vrouwen aan de top met een tintje,
– exclusief voor vrouwen met een lichamelijk gebrek en een tintje,
– exclusief voor vrouwen die in de ICT werken, met een lichamelijk gebrek en een tintje
– exclusief voor vrouwen met pimpelpaars haar, in de ICT werken, met een lichamelijk gebrek en een tintje.
Afijn, de lijst is eindeloos. En laat ze vooral lekker. In clubverband elkaar versterken, dingen aanpraten, van elkaar leren, recepten uitwisselen hoe met die enge mannen in de werkomgeving om te gaan. Of gewoon fijn een potje zeuren en zanikken. Ik kan er niet mee zitten. En als ze een interessant program hebben, en mij er zeer exclusief voor uitnodigen kom ik ook gewoon opdraven. Mits ze bubbels inschenken. Draagt bij aan het exclusieve karakter.
Behoefte aan specifieke netwerken van peers is iets van alle tijden. In alle lagen, op elk niveau. Wat niet impliceert dat diegenen die in zo’n gelijkgestemden clubje zitten, zich niet in andere (gemengde en net zo waardevolle) netwerken begeven. In jouw stuk en in sommige van de reacties wordt het een heel erg tegen het andere gesteld. En dat is volgens mij dus niet zo zwart wit.
Maar dan de vraag waar het je echt om gaat: waarom is het (lijkt het) maatschappelijk geaccepteerd dat mannennetwerken juridisch vervolgd worden als ze geen vrouwen toelaten maar we niet spreken van discriminatie als vrouwennetwerken mannen weigeren toe te laten?
Als het echt zo zou zijn, zou ik zeggen: ja, belachelijk. Meten met 2 maten. Maar ik vraag me af in hoeverre het inderdaad maatschappelijk geaccepteerd is dat mannennetwerken juridisch vervolgd vanwege het weigeren van vrouwen. Want, hoe vaak gebeurt het nou per jaar dat dit soort zaken zich afspelen? Zijn er echt hordes vrouwen (of mannen for that matters) die zo graag in een club willen zitten waar ze duidelijk niet gewenst zijn, die meteen naar de rechter rennen, alleen maar om een punt te maken? Vanwege een principe? Ik kan het me niet voorstellen. En als dat zo is: ik verklaar ze voor gek. Richt dan gewoon je eigen netwerkje op. Zo exclusief of open als je wilt. Zal ze leren…
Er is helemaal niets mis met girlpower, maar hè moet het inderdaad ook niet gaan overdrijven. Het gevaar van zulke clubjes en bijeenkomsten is dat je alleen nog maar met gelijkgestemden omgaat en geen input meer krijgt van de “andere kant”. Jammer, want andere inzichten en meningen geven vaak juist weer nieuwe inzichten en zicht op verbeteringen. Eenzijdige groepjes zijn eerder een verarming dan een verrijking wat mij betreft. Sluit mooi aan bij de doelen van GlobalRSPCT ook 🙂
tja, ik wil ook wel wat zeggen maar vraag me tegelijk af, of niet het meeste al gezegd is:)
in 1997 heb ik zelf een landelijk netwerk bedacht, opgezet en succesvol gemaakt genaamd : http://www.entrejeunes.nl dat was toen vanuit het oogpunt van: waar zijn andere vrouwelijke starters en hoe kan ik van ze leren en kunnen we elkaar inspireren?
Als starter heb je andere vragen dan als je al 5 jaar of meer bezig bent. Bovendien, daar kwam ik toen zelf achter, hebben vrouwen vaak niet veel rolmodellen om hun heen: geen oma’s of moeders die je kunnen vertellen over do en don’t van ondernemen.Dus waar haal je dan de mosterd? bij ‘soortgenoten’.
Toen kreeg ik ook veel opmerkingen over feminisme, en dat past niet bij mij. Ik hou van mannen en we kunnen super veel van elkaar leren en hebben elkaar zeker nodig. Op het 5 jarig lustrum feest waren destijds veel mannen aanwezig die het een super leuk netwerk vonden.
Voor ieder wat wils, zou ik zeggen. Mijn gedachte was ‘like minded ‘ mensen kunnen vinden en eerlijk en open delen wat er is en elkaar verder willen helpen. Vaak ik die sfeer en niet (meteen) in gemengde netwerken is mijn eigen ervaring ook een beetje, en dus zoek je elkaar af en toe op. Net als toen vroeger mannen gingen jagen en weg waren en vrouwen bij elkaar gingen zitten en verhalen uiwisselden, zo stel ik me dat voor. Maar niet alleen maar.
En net als met een restaurant, ga eerste zelf eten, proeven en voelen hoe een netwerk voelt en besluit dan pas of je lid wilt worden. Soms eet je ergens een keer en was dat goed, en soms kom je vaker terug of rij je zelfs om om je lievelings eten te kunnen eten, mooi toch?
Kijk, proef ervaar zelf en kies wat bij je past. Das mijn devies, en vrouwennetwerken kunnen erg goed support zijn voor een aantal vrouwen. Net zoals er mannenbolwerken zijn (bepaalde rotary en lions alleen voor mannen). Niets mis mee toch??!!
En oordeel niet te snel 🙂
groetjes Ingeborg