De afgelopen drie jaar doe ik mee aan de Dutch Design Week (DDW) als vormgever. Vanuit mijn werk als trainer en coach ben ik al jaren bezig met de ‘vormgeving’ van de omgeving waar het gesprek plaatsvindt. Het resultaat daarvan is de Ruimte; een speciale coach en trainingsomgeving. Een ruimte die voortdurend wordt aangepast en verbeterd.
Elk jaar werk ik daarbij samen met een andere kunstenaar of (mede-)vormgever. Dit jaar is dat Marina Relou, keramiste. Gezamenlijk hebben we ‘Experience in Solitude’ ontworpen en gemaakt. Het is bijna geen design meer, maar conceptuele kunst geworden…
Experience in Solitude is de zeer eigen beleving van de ruimte; de bezoeker wordt individueel en persoonlijk begeleid door een van mijn collega’s of mijzelf. Per dag (de DDW is 9 dagen) begeleiden we zo tussen de 40 en de 60 mensen om hen deze beleving te laten meemaken.
De tekst van de promotie van onze / mijn bijdrage aan DDW 2010: ” ’Transformatie’ is de overgang van de ene naar een andere vorm. Verandering in denkwijzen en ideeën brengt vernieuwing en ruimte voor energie en groei. In de Ruimte staan de innerlijke en persoonlijke transformatie centraal in ’Experience in Solitude’. Het gaat daarbij om uw persoonlijke en individuele beleving van de Ruimte.”
———————————————————-
Update: Tijdens de DDW 2010 hebben ca. 350 mensen een persoonlijke rondleiding gehad van ‘Experience in Solitude’. De reacties van de bezoekers én van de begeleiders (zie comments op deze blogpost) is onderstaand te lezen en te zien…
———————————————————-
Wat vinden de begeleiders van Experience in Solitude?
De bezoekers zijn begeleid door de volgende trainers, coaches en begeleiders (zij zullen hieronder nog hun eigen belevingen weergeven):
Desirée Riemens (23 / 25 / 26 / 27 okt)
Jos Hazebroek (25 / 28 okt)
Gerard Sas (26 okt)
Berry Manders (31 okt)
Sander Vrugt van Keulen (23 / 25 / 26 / 27 / 28 / 31 okt)
Wat de bezoekers vinden van Experience in Solitude?
De bezoekers hebben we telkens bij het verlaten van de Ruimte gevraagd om ‘achter te laten wat ze in de Ruimte gevonden hebben’:
De Ruimte van het Klokgebouw is ook te huur als trainingslocatie, vergaderruimte, ruimte voor teambijeenkomst, ontspanning, samenwerking, netwerkmeeting, brainstorm of…
Gerard Sas, Professional Organizer says
26 oktober 2010 at 20:25Ben vandaag begeleider van ca. 30 mensen geweest. Geweldig om te zien hoe verschillend mensen op exact dezelfde RUIMTE reageren. Rustgevend zitten en “ik wilde het liefst gaan liggen” tot aan “ik ben zo claustrofobisch dat ik er niet eens IN ga”. Mensen die blij zijn eindelijk eens zo iets mee te mogen maken en mensen die beledigd zijn en mij vragen: “Is dit het nou of komt er nog wat?” Ook heerlijk trouwens om mezelf eens een dag mijn mond te horen houden. Grappig dat ik als ZZP-er het gevoel had vandaag weer eens in loondienst te zijn, terwijl het vrijwilligerswerk was. Al met al een schitterende dag met……feitelijk heel weinig en tegelijk zoveel. Mensen zijn bijna allemaal leuk, geniet ervan. Iedereen nog veel plezier tijdens de DDW en vrijdag ga ik zelf nog als bezoeker met mijn vrouw, kinderen naar oma.
Georganiseerde groet,
Gerard Sas,
Professional Organizer
STRUCTUUR IN WERK EN LEVEN.
Zakenpartner van Sander Vrugt van Keulen, CT2
Desiree Riemens says
28 oktober 2010 at 09:00Vier dagen heb ik nu mensen mogen begeleiden bij hun ‘experience in solitude’ Deze unieke beleving is voor iedereen anders. De meeste mensen gaan naar binnen met het idee dat ze niet weten wat ze mogen verwachten, toch komen ze stuk voor stuk naar buiten met het gevoel iets biijzonders beleefd te hebben. De reacties zijn werkelijk fantastisch. ‘heerlijk ik kom hier helemaal tot rust.’ ‘ Wat heerlijk om deze dag op zo’n mooie wijze af te mogen sluiten’ en ‘prachtig al dat licht, dat geeft een mooie dimensie aan de Ruimte’ . Voor mezelf is het iedere keer genieten om de mensen te mogen begeleiden en de verhalen te horen als ze weer buiten komen.
Zo heb ik ook een groep studenten van de TuE mogen begeleiden. Deze studenten vonden het een verademing om eens even uit de hectiek van alle dag te zijn. Ze hebben op hun gemak zitten wachten in de foyer en hebben daar een soort van werkruimte ingericht. Met als gevolg dat toen ze weg waren de foyer meer als een soort van meditatie ruimte werd gebruikt. Mensen vonden ook daar de rust.
Leuk is ook om te zien dat niet iedereen de rust heeft om even te wachten, maar dat mensen die de rust wel nemen daar voor hun gevoel ook voor beloond worden.
Het was erg mooi om te zien wat de Ruimte teweeg brengt bij mensen.
Warme groet,
Desiree Riemens
Outdoortrainer
Voormalig officemanager van Sander
Jos Hazebroek says
28 oktober 2010 at 21:35Op dinsdag en donderdag vele bezoekers mogen begeleiden bij hun “Experience in Solitude”. Een prachtige ervaring met hele verschillende reacties. De meesten laten het gewoon over zich heen komen en komen naar buiten met het gevoel iets speciaals beleefd te hebben. Reacties als een sereen gevoel, een rustgevende ervaring, ik ben weer eens bij mezelf gekomen. Als begeleider een verrijkende ervaring voor mijzelf met vaak een leuk gesprek achteraf waarbij je de ander echt ontmoet. Het was volop genieten.
Berry Manders says
1 november 2010 at 10:06Op zondag de 31e mocht ik vele mensen begeleiden met hun persoonlijke beleving in ‘de ruimte’. Het was druk, dus het ging continue door. Enorm interessant hoe verschillend men reageert. De non-verbale en verbale reacties, zowel in de ruimte als tijdens de korte nabespreking, liepen uiteen van serene stilte tot en met een onrustig en ongemakkelijk gevoel, een tekort aan prikkels. Dat heeft me over het volgende doen nadenken: ‘In hoeverre kan ik zelf zonder prikkels?’ ‘Van welke prikkels ben ik afhankelijk?’
Ik had namelijk de indruk dat iedereen onbewust zocht naar prikkels, waarbij de ene persoon ze buiten zichzelf zoekt (de objecten, het zonlicht, de muziek e.d.) en de ander in zichzelf (gedachten, beleving en gevoel). Zijn die prikkels een vorm van contact? Om niet ‘alleen’ te zijn?
Zelf heb ik getracht neutraal te zijn, en mijn energie ‘bij me te houden’, om zo anderen zoveel mogelijk ‘alleen’ te laten. Een mooie Zen-oefening.
Wat is dat dan toch met die ‘prikkels’? Draait het om ‘bestaan’ en ontlenen wij onze bestaanservaring aan prikkels? Betekent dat dat we niet meer bestaan als we werkelijk stil zijn? Of kunnen we de intensiteit van die ervaring (nog) niet aan? Met die vraag wil ik graag afsluiten. 🙂 Tot volgend jaar.
CoachSander says
1 november 2010 at 19:16Als (mede-) bedenker van ‘Experience in Solitude’ ben ik telkens weer verwonderd geweest van de multitude van verschillende soorten reacties…
Aan de ene kant van de schaal mensen die zich oprecht afvroegen wat ze er nu eigenlijk mee moesten tot diegenen die er oprecht emotioneel door geroerd waren.
Voor wat betreft dat laatste hebben we de cirkel rond mogen ervaren. Zo was daar de mevrouw die vlak voor haar beleving van de Ruimte gehoord had dat ze genezen was verklaard en daarmee de Ruimte als een grote verademing van ontdekking ondervond. Aan de andere kant de meneer die ‘s morgens te horen had gekregen dat hij mogelijk darmkanker had; hij ervoer de Ruimte als zeer confronterend en tegelijkertijd verruimend…
Hoewel we het hebben gepresenteerd als design was ‘Experience in Solitude’ eigenlijk op de rand van kunst en omgevingsbeleving. De diversiteit van reacties op een eenzelfde omgeving met als enig verschil de mens zelf was voor mij als begeleider een perfecte bevestiging van de uniekheid van elk mens.
En daarmee bedank ik graag allen die ‘Experience in Solitude’ hebben ervaren!
Sander Vrugt van Keulen
mede-vormgever van Experience in Solitude