Op dit moment zijn er op diverse internet fora heftige discussies te volgen van trainers die voor of tegen het certificeren van trainers zijn. LinkedIn discussies met meer dan 40 reacties zijn daarbij eerder regel dan uitzondering. Waarom heeft deze discussie nu ineens opgang? In hoeverre heeft het met onzekerheid over eigen kunnen, onderscheidend vermogen, recessie of angst voor inkomen te maken? Wat zijn de voordelen, of zijn er wel voordelen? Een korte verkenning…

De certificeerde huisvrouw?

Als je gaat certificeren zul je maatstaven / regels / voorschriften moeten gaan vaststellen waaraan de trainer zal moeten (gaan) voldoen. Wat zijn de consequenties als je niet in een dergelijk hokje past? En: Waarom zouden we ontevreden moeten zijn met de huidige manier van vrijheid in het beroep van trainer?

‘k Heb wel eens de vergelijking gemaakt met het beroep huisvrouw (of huisman). Het is een vrij beroep; je hebt mensen die het parttime of fulltime doen en mensen die het er maar een beetje ‘erbij doen’. En dan zijn er mensen die het goed kunnen en mensen die er heel (erg) slecht in zijn.

Als iemand het beroep huisvrouw slecht uitvoert dan hebben er (veel) mensen last van; je kunt er zelfs ziek van worden. Denk aan allergieën of voedselvergiftiging. Zou het beroep van huisvrouw/huisman er beter van worden als we er eisen aan gaan stellen?

Hoe ‘proper’ of hoe ‘vies’ het huis is zegt niet zo heel veel over hoe gelukkig het gezin is. Het is niet de extern bepaalde norm (goed/fout, schoon/vies) die maatgevend is. De norm is in deze de waarde die het gezin er zelf aan toekent en ervaart…

Waar komt overigens die behoefte aan regelgeving nu vandaan? Op alle vlakken in de samenleving protesteren mensen tegen opgelegde regelgeving (denk eens aan WMO of WAO). Of denk eens aan de vrijere maatstaven die er nu zijn gekomen voor makelaars of notarissen.

Wij willen als samenleving, maar vooral als individu, absoluut niet dat anderen ons gaan vertellen hoe of op welke wijze wij dingen moeten doen. Waarom dan, op een vlak waar iedereen op een redelijk goede wijze functioneert, toch gaan ‘vastleggen’ en ‘regelen’?

De maatschappelijke noodzaken van (een) regelgeving

De historie leert ons dat een samenleving wetten en regels baseert op dat wat maatschappelijk geaccepteerd is en wat nodig is om goed te kunnen functioneren. Maar alleen dán als het ergens fout dreigt te gaan en er onherstelbare schade kan ontstaan als er zaken niet zouden  worden vastgelegd. Denk aan psychische schade door een psycholoog, lichamelijke schade bij een arts of financiële schade bij een bank.

Hebben wij zulke slechte collega’s dat er angst is voor schade? Dat er mensen of bedrijven onherstelbaar beschadigd raken? Of valt een tegenvallende training onder het gewone bedrijfsrisico; voor zowel de klant, de opdrachtgever, als de trainer?

Volgens mij hebben we hier te maken met marktwerking die we zouden willen beïnvloeden. Natuurlijk willen we allemaal veel klanten hebben en een goede omzet draaien, maar bewerkstelligen we dat door ons te gaan certificeren?

De nieuwe economie

Er is op dit moment een ‘nieuwe economie’ aan het ontstaan, enkele van jullie zullen dat vast al aan den lijve hebben ondervonden. Een economie die, nog meer dan eerst, draait om openheid en eerlijkheid. Het gaat daarbij steeds meer om geven en gunnen. Alleen maar halen en streberigheid wordt niet (meer) gewaardeerd.

Sterker nog: gehaaidheid en snel commercieel gedrag wekken zelfs een aversie op. Denk maar aan die man of vrouw die in een LinkedIn-discussie zijn/haar dienstverlening promoot; je voelt meteen teleurstelling en wantrouwen.

Alles en iedereen is te vinden op internet, jokken of bedriegen gaat niet meer. Neem (weer) als voorbeeld LinkedIn profielen: het zal je slecht lukken om daar, in je eigen profiel, iets te vermelden wat niet waar is. Een (ex-) collega of studiegenoot zal dat zien en, wellicht eerst, aan jou en daarna de rest van de wereld vertellen. Daarmee ontstaat daar een ‘zelfreinigend’ vermogen waar geen wet- of regelgeving tegenop kan. Dát is het ultieme voorbeeld van het sociale klimaat waar we op straat zo naar smachten.

Eerlijk en betrokken trainer

Als we nu daaraan zouden werken als trainers: eerlijk zijn over onszelf en onze producten. ‘Nee’ zeggen als we vinden dat de opdrachtformulering niet helder is, of als we gewoon weten dat we het niet kunnen. En een ander aanraden als we denken dat het beter is voor de klant.

Natuurlijk is er kaf onder het koren, maar de goede trainers zullen steeds (meer) werk (blijven) krijgen. En ja, het zal voor die goede trainers moeilijk zijn om een klant te overtuigen als die klant een slechte ervaring heeft gehad.

Maar heb je dat zelf ook niet als klant bij die ene winkel waar je steeds terugkomt omdat hun advies gewoon goed blijkt te zijn, elke keer weer? Waar ze ook gewoon aardig blijven als je een keer alleen advies wil hebben en zonder iets te kopen de deur uitgaat? Waarom: Omdat het een betrokken vakman/vakvrouw is waarbij jij je als klant gerespecteerd voelt en gewoon vakkundig wordt geholpen.

Trainen? Da’s tenslotte gewoon een vak: goed luisteren naar de klant en zorgen dat hij goed geholpen wordt. Al is het met een gratis advies of een doorverwijzing naar een collega. En als je dat vak niet beheerst ga je vanzelf ten onder aan slechte reviews van klanten.

Een uitspraak van mijn Oma (‘k word ouder en haal haar steeds vaker aan, een wijze vrouw) komt bij mij boven: “Je moet niet zeuren, doe nou maar je werk gewoon goed. Dan komen de klanten vanzelf naar je toe”.

Ter verificatie, mijn Oma was de echtgenoot van een succesvolle aannemer…