Afgelopen week heb ik een training gegeven in Avifouna in Aphen aan de Rijn. ‘k Moest aan vroeger denken op de weg erheen.

Bij dergelijke meerdaagse trainingen heb ik altijd de stelregel dat als het meer dan een uur rijden is vanaf Eindhoven, ik een zg voorovernachting boek. Dan ben ik uitgerust en op tijd de volgende morgen aanwezig; de zaal heb ik dan voorbereid en opgesteld voor als de eerste cursisten aanwezig zijn om ca. 09:30u.

De files zijn tegenwoordig moordend. Als ik een dergelijke voorovernachting niet zou hebben zou ik er, op een doordeweekse ochtend, minimaal 3 uur over doen. Dat gekoppeld aan het feit dat een dergelijke training de eerste dag tot ca. 20:00u. duren, maakt mijn werkdag op een dergelijke manier veel te lang.

Dus rij ik de voorgaande dag al aan, voor of na de avondspits.

Zo ook dus afgelopen woensdag voor de avondspits uitgereden en afgesproken met een collega / vriend die in Amsterdam woont. Van daaruit doorgereden naar Avifouna.

Maar waarom ik nu aan vroeger moest denken?

‘k Had weer dat gevoel van vroeger. Heb ik altijd als ik daar rijd. De combinatie van het platte landschap, de slootjes met houten hekjes tussen de velden en af en toe een molen. Dat was ook altijd het eerste wat ik telkens van Nederland zag als ik terug kwam uit Amerika, nu zo’n 20 / 25 jaar geleden, en op weg naar huis vanaf Schiphol.

Hetzelfde gevoel van ‘weer thuiskomen’ overviel mij nu weer terwijl ik daar over de snelwegen raasde.

Het gevoel dat ik daar kreeg was ‘vrij’ en ‘los’ van alles wat ‘moet’. Op zich natuurlijk een heel erg prettige herinnering. Het past ook wel bij hoe ik was in die tijd. Meestal was ik enige weken of maanden weg geweest; alles wat je na zo’n tijd in Nederland ‘moet’ is zelfs direct bij terugkeer nog ver weg.

Aan de andere kant is het ook heel vreemd; klaarblijkelijk heb ik dan op andere plaatsen in die tijd wel het een en ander ‘gemoeten’. En heeft dat een druk gegeven die ik op het moment van terugkomst niet voelde.

Ach, weer stof voor verdere zelfreflectie…